WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
15 juni 2024 Column Dagblad
De sfeer thuis is te snijden. Ze is nochtans allergisch voor huiselijke spanning, is er expert in van kindsbeen af. Maar ze loopt vast op de zich steeds herhalende discussies met haar man. Elk zitten ze achter hun eigen muurtje. Kan Rika helpen die af te breken?
Column voor Het Nieuwsblad
Dat de sfeer thuis veel weg heeft van de koude oorlog. Het ongemak dat ze daar ziet, elk achter een muur van verongelijkt gelijk, doet haar pijn. Het kan overgevoeligheid zijn. Van kindsbeen expert in huiselijke spanning. En de gevoeligheid voor dat soort stress, je radar, geraak je nooit meer kwijt. Het heeft haar al vaak geholpen, als het op het werk tussen mensen niet goed zit. Het speelde haar ook al parten. Willen oplossen wat ze niet kan. En zich dan toch schuldig voelen. Omdat ze er niet in slaagt het tij te keren. Ze heeft het er zo mee gehad. Verlangt naar rust. En wat ze kan doen, om daar te geraken. Want zelf ziet ze het niet meer.
Ze vertelt over de vele discussies. Al vroeg in de ochtend. Hij die opstaat en er meteen aan begint. De twee tienerzonen in het vizier en elke stap weg van het pad dat hij voor ogen heeft, een schot waard. Hoe ze er alweer bijlopen. Recht zitten. Anders eten. Het schoolwerk. Te weinig. Geen inzet. Geen interesse. De mobiel. Te vaak. En hij, het goede voorbeeld. De rapporten van weleer. De discipline. Waarden en normen. Hun teloorgang. En wanneer ze de deur uit zijn begint hij er nog eens aan. Nu tegenover haar. Dat ze weer niets gezegd heeft. Hem niet steunt. Ze toch ook eens wat kan zeggen. Dat hij zich nog maar eens de strenge ouder voelt. En het zo nooit goed komt. De discussie die daarop volgt. Welles en nietes. Een debat. Over waarden en normen, bij haar. Leven en laten leven. De gulden middenweg. Niet straffen of belonen, maar geloven. In hun goede bedoelingen, hun naar best vermogen. Bij hem de lat. Dat als zij ze niet hoog leggen, er geen lat is. Dat wie niet horen wil, toch best regelmatig voelt. Regels, afspraken. Principes. Grenzen. Het eindigt altijd daar. Omdat de tijd op is en ze elk vertrekken richting wat moet. Het werk. De to do's van elke dag.
Maar de herhaling van deze discussies sloopt. Doet standpunten verharden. Spreken wordt roepen. De muren worden dikker. En er is nu al geen doorkomen aan. Hoe het verder moet? En dat ze het gehad heeft. Gladstrijken, tot ze het gevoel heeft zelf verdwenen te zijn tussen de plooien. We hebben het opnieuw over het conclaaf. Dat ik goed snap wat ze wil zeggen. Het debat zonder oren. Elk in de cocon van het grote gelijk. Dat ik dan vooral de angst zie. Voor verlies. Onzekerheid. En de onderliggende gedachte dat als je die toont, de strijd verloren is. Dat de aanval de beste verdediging is. Het gevoel dat het alleen gaat over ruziemaken, een stel kleuters dat vecht voor een geliefkoosd speeltje. Dat het bij haar thuis inderdaad veel daarvan weg heeft. Dat ze dat al vaak dacht, nadien, op weg naar het werk. Waarover, waarom?
Dat het misschien goed is te beseffen dat de inhouden er weinig toe doen, zeg ik. Angst en emoties volgen een heel andere logica dan de rationele. En dat zie je in zo'n debat: aanvallen en verdedigen. En dat je daarin uiteindelijk verzandt en nergens heengaat. Ze volgt het. Maar hoe dan wel? De oude Grieken wisten het al, vervolg ik. Het belang van dialoog, actief luisteren. Ruimte maken voor wat de ander zegt. En diezelfde ruimte aan de andere kant. En dat je zo tot een uitwisseling komt, waarbinnen elkeen zich gezien en erkend voelt. Dat ze misschien toch beter eens samen komen, is haar besluit. Omdat ze ziet dat ook aan haar kant het gelijk niet zit. En ze er samen zullen moeten uitkomen. En wanneer in mijn agenda er tijd is voor dat conclaaf.