“Het wordt nooit meer zoals het was. En dat is niet per se slecht”

Op de bank bij Kat Kerkhofs spreekt Allison Scott (31) openhartig. Over hoe het voelde alsof haar hart eruit gerukt werd toen de filmpjes van Sean Dhondt (37) opdoken. “Ik wou hem zowat vermoorden”, klinkt het. De Amerikaanse wees hem de deur, hij moest onder haar ogen vandaan. 

Zoiets wordt vaak aangeraden in situaties waarbij een vertrouwensbreuk voor een emotioneel slagveld zorgt, zegt Rika Ponnet. De seksuologe en relatiebemiddelaar kan de optie om minstens een paar nachtjes elders door te brengen vaak genoeg opperen, nu er steeds meer mensen aankloppen met soortgelijke problemen als die van Allison en Sean. “Wekelijks is er wel iemand die worstelt met z’n relatie na iets zoals sexting. Gevoed door de lockdown, ja. Mensen zitten thuis, veel routes zijn afgesloten en dan is de weg van de sociale media een erg snelle vluchtroute.”

Mensen die Allison komen zeggen dat het delen van seksfilmpjes met anderen technisch gezien geen overspel is, krijgen van haar te horen dat ze kunnen oprotten. De vrouw die tien jaar geleden met de presentator trouwde, ziet stiekeme sexting duidelijk wél als overspel. En ze heeft gelijk, zegt Ponnet. Zoals iemand die het slechts als een onschuldig spel ziet, óók gelijk kan hebben. “Het is in dat soort gevallen altijd aan de betrokkene zelf om te bepalen of het ‘overspel’ is , of iets anders. Het hangt er namelijk van af welke afspraken er gelden binnen een relatie. Open relaties bestaan ook, meer zelfs dan je denkt. In dit geval is het duidelijk dat er afspraken geschonden werden, en dat de zogenaamde relatiecirkel doorbroken is. Bij sommige koppels gebeurt dat zelfs al wanneer één van de twee stiekem gaat lunchen met iemand anders, en is er dan al sprake van een vertrouwensbreuk.”

Helft maakt het mee

Hoe de vertrouwensbreuk ook gedefinieerd wordt, je mag niet in de dader-slachtofferrol blijven steken. “Bij relatietherapie zien we dat zoiets niet werkt. Veel raadzamer is het om te kijken hoe het zover is kunnen komen. Veelal is het antwoord op die vraag: te veel of te weinig relatie. Bij mensen die te veel relatie ervaren, is het vaak een manier om aan een bestaande machtsstructuur te ontsnappen. Hoe dikwijls ik niet hoor dat iemand minder vaak dan gewild mag afspreken met vrienden of naar de voetbaltraining mag. Claimend gedrag kan dan leiden tot vluchtgedrag als sexting. Mensen met ‘te weinig relatie’ blijken vaak naast elkaar te leven, voor hen kan zo’n vlucht een soort van zelfrealisatie zijn, waarbij iemand elders iets vindt wat hij of zij in de eigen relatie niet vindt.” 

Ongeveer de helft van alle mensen in een (monogame) relatie maakt in zijn leven een zware vertrouwensbreuk mee. Van al die koppels gaat ongeveer de helft met elkaar verder, bij de andere helft scheiden de wegen, is de inschatting van Ponnet. Exacte wetenschap is het niet. Dingen als een hypotheek, kinderen of zelfs familiale druk kunnen meespelen. Wat vaststaat, is dat velen die op voorhand beweren de ander met kleren en al buiten te gooien, dat zeker niet altijd doen. En dat koppels die ook na een zware vertrouwensbreuk weer voor elkaar kiezen, nooit meer dezelfde relatie hebben. “Het wordt nooit meer wat het was. En dat hoeft niet noodzakelijk triest te zijn. Wat we vaak zien, is dat seksuele of andere problemen tijdens zo’n relatiecrisis voor het eerst eens op tafel belanden of uitgesproken worden. Dat is misschien pijnlijk, maar het helpt wel om het aan te pakken.”

Geen olifant in de kamer

In het beste geval kan er uiteindelijk zelfs nog eens gelachen worden om vermaledijde blootfilmpjes, of het onderwerp dat ooit zo zwaarbeladen was. Bij koppels waar het onderwerp in elke ruzie weer opduikt als stok om mee te slaan, wordt dat vaak de dooddoener van de relatie. Dader-slachtofferrol, weet u wel. Opvallend nog: de details van de zaak waar een ‘slachtoffer’ soms om vraagt, blijven óók beter in de kast. “Hoe de seks met iemand anders precies was, maakt het trauma niet meteen beter”, aldus Ponnet. “Bij mensen die hun partner op heterdaad betrapten, merken we ook dat het heel moeilijk is om voorbij dat concrete beeld te geraken.”