Hoe vind je als gescheiden vrouw je plaats naast een weduwnaar?

Ik hoor en lees wel vaker dat je partner verliezen door een scheiding anders is dan door een overlijden. In het eerste verlies zou je een aandeel hebben, het tweede is ongewild, een gevolg van het lot. Daardoor zou het beeld dat blijft van een relatie verschillend zijn: negatief in het eerste geval, positief in het tweede, waardoor ook het verwerkingsproces anders zou verlopen. De realiteit toont zich echter in veel meer tinten grijs. Niet elke echtscheiding verloopt turbulent of laat negatieve relatieherinneringen na. Niet iedereen die zijn partner door een overlijden verliest, had een goed huwelijk of kon ‘juist’ afscheid nemen. Bovendien is rouw om het verlies van een relatie even uniek als die relatie. Vanuit mijn ervaring speelt het geen rol wat je relationele voorgeschiedenis was, wel de manier waarop je ermee omgaat en vooral het feit of je in het reine bent met hoe die relatie was en ook geëindigd is. Je gaat naar mijn gevoel gebukt onder de nog sterk levende maatschappelijke moraal waarin iemand die gescheiden is een soort van schuld draagt, mededader is, en wie verweduwd is alleen maar een slachtoffer van het eerder vermelde lot. Door ook zo over jezelf te denken, voed je je angst dat je nooit in staat zult zijn om de plaats in te nemen van de ideale vrouw en moeder die je voorging, dat je niet zo liefdeswaardig en ook minder liefdescompetent bent. Probeer niet te concurreren met een foto aan de muur, probeer niemand te vervangen en aanvaard dat loyaliteitsconflicten in zo goed als alle nieuwe relaties op latere leeftijd een rol spelen. Mij lijkt één ding cruciaal: erkent je partner je als de vrouw in zijn huidige leven, dan kunnen jullie in alle openheid verder met elkaar. Is het antwoord op die vraag ja, dan is de kans groot dat je mettertijd met een groter vertrouwen je rol zult opnemen als partner en plusmoeder of oma.