It ends with us: een tenenkrullend, versuikerd kutverhaal?

Ik schiet in de lach om zoveel vurige weerstand. Of ze de hype om het boek van Colleen Hoover (over een gewelddadige relatie, red.) begrijpt. Algoritmes, denkt ze. Maar ook meer. Zeemzoeterigheid die het altijd goed doet. Sugar makes the medicine go down. Want dat is het. Een verhaal over de allerdonkerste kant van liefdesrelaties: geweld. En de titel is de oplossing. Maar ook de dynamiek in die relaties, die Hoover wel helder brengt, geeft ze moeizaam toe. Waardoor het mogelijk bij velen een snaar raakt, suggereer ik.

Ja, het had ook haar geraakt. Daar waar ze al jaren niet geraakt wil worden. Ze had voor het eerst in lang weer gedroomd. Over hem, hen. Een mix van thuis vroeger en thuis toen ze getrouwd was. De spanningen die er altijd waren. Op haar huid, een tinteling als van duizend naalden. In haar hoofd een druk die ondragelijk was. De drang weg te gaan, weg, weg, weg. Door de niet-aflatende stroom van verwijten, aanvallen, vernederingen uit de mond van haar moeder. Haar dragende en verdragende vader. Ze haatte hem toen, omwille van zoveel passiviteit, zijn uitleg. Dat ze er niets aan kon doen, dat hij haar graag zag.

Toen ze daarna hem ontmoette, was ze zeker. Dit is anders. Ik ben anders. Hij is anders. Dat kostte niet veel moeite. Hij adoreerde haar, vereerde haar, vierde haar, zag haar. Gaf haar de aandacht die ze nooit kreeg. Tot die keer dat hij de nieuwe gordijnen wou ophangen, van de ladder viel, recht op het bed dat er stond. Zij was spontaan in de lach geschoten en hij had haar even snel, witheet van woede, een klap in het gezicht verkocht. Daarna bouwde het zich op, werd het stapsgewijs erger.

Na elke klap volgde een verzoening, die ze almaar vaker afwees, maar uiteindelijk toch toeliet. Wat aanvoelde als een drug, na een periode van opgelegde abstinentie. De roes van momentaan geluk waarvan ze wist dat het eindig was. Maar toch, telkens weer hoopte ze dat ze ongelijk had. Omdat afscheid nemen van wat haar zo ongelukkig maakte, een afscheid betekende van het enige waarin ze ook geluk vond. Of dat was toch wat ze toen dacht.

In haar verhaal was er geen sprake van een knappe hedendaagse prins die haar met zijn liefde redde, zoals in dat “kutverhaal van Hoover”. Er was op een dag wel haar vader. Hij kwam haar en de kinderen voorgoed halen. Omdat hij niet wou dat zij verdroeg wat hij van haar ma had verdragen. Het bleef een moeilijk verhaal. De blijvende vechtscheiding. De altijd aanwezige dreiging, de angst dat hij er ineens zou staan.

Ze had intens gehuild met het einde van het boek. Eentje met perspectief, zoals ze het zichzelf had gewenst. Maar waarvan ze weet dat het zelden de uitkomst is van relaties waarin geweld de verbinding is. Nee, met liefde heeft het niets te maken, zegt ze fel. En dat verwijt ze Hoover. De stelling dat liefde en geweld hand in hand kunnen gaan. Verbondenheid, intense emoties, gehechtheid, ja. Maar liefde. Dat is wederzijds respect, warmte, eerlijkheid. En dat vloekt met welke vorm van geweld dan ook. Ze praat er nu vaak over, met haar dochters. Ze wil het helder krijgen. Voor hen, omdat ze niets liever wil dan dat het bij hen stopt. Met hen.