Je partner die je controleert op een avondje uit: kan dat?

Ze luisteren allemaal naar de podcast, omdat die over zoveel meer gaat dan seks. De aflevering over de tracingapp. Ze heeft een vriendin die het gebruikt, voor de kinderen, wat ze nog ça va vindt. Handig toch, dat je kan zien dat ze veilig van school naar de sportclub zijn geraakt? Minder ça va als partners dat doen met elkaar. Zij wil het alleszins niet. Hij is al zo jaloers, zo controlerend.

Had ze recent toch wel ontdekt dat ze al een tijdje sociale-mediagewijs ‘gevolgd’ werd door een zekere Konrad. Die bleek gewoon haar Dieter te zijn. Ongestoord keek hij wie haar volgde, met wie ze in interactie ging, wat er uitgewisseld werd, of ze zich flirterig gedroeg. En vooral, wie al die mannen wel waren. Wat die van haar moesten. De vermoeiende discussies die ze daarover hadden, waarbij zij altijd in de verdediging ging. Niets scheen te helpen om hem te overtuigen van haar zuiverheid op de graat.

Dat hij haar controleerde, daar zag hij dan weer geen graten in, terwijl zij het ervaren had als een kwetsende motie van wantrouwen. Nee, een tracing app, ze zou het ervaren als een enkelband. Wie wil er nu zo leven?

Er volgt instemming bij een ander. Haar ex deed het ook, dat controleren en volgen. In naam van de liefde. Zo legde hij het alleszins uit. Als ze op een avond met vriendinnen plots zijn auto in de straat zag opduiken, was dat uit liefde en ongerustheid. Om zeker te zijn dat ze oké was. Al begreep ze de angsten die hem stuurden nu beter. Sinds ze een vriend had die er was maar toch ook niet. Heel liefdevol en lief als ze samen waren. Maar soms ook dagen weg en dan letterlijk niet te bereiken. Ze probeert het te controleren, maar de paniekaanvallen die ze als kind had toen haar vader voor lange tijd op missie vertrok naar oorlogsgebied, waren onlangs teruggekomen. Misschien dat zo een tracing app bij haar wel zou helpen, suggereert de andere. Al was het maar gewoon om zeker te zijn dat de andere “is”, er niets aan de hand is.

Ik heb ondertussen in stilte staan luisteren. Het gevoel ook daar, in die grote, gezellige receptiezaal toch weer aan het werk te zijn. Of ik het niet beu ben, vraagt de ene, al die moeilijke liefdesverhalen, al die miserie en problemen. Waarop de andere zegt dat het in de liefde overal wat is. Mijn antwoord klinkt professioneel. Dat het inderdaad overal wat is, dat relaties zijn zoals het leven: een afwisseling van rust en blije momenten, uitdagingen en shit. Maar dat de noemer volgens mij nooit de liefde is. Controle, achterdocht, dwang, eenzaamheid, ambiguïteit en terugtrekgedrag heeft volgens mij alles te maken met angst en onzekerheid. Ook dat herkennen en beamen ze. Waarop de ene verzucht dat ze toch zo graag wil dat haar dochter al deze ellende bespaard blijft. En de andere direct inpikt met de vraag hoe je zoiets dan best aanpakt.

“Door zeker géén tracing app te installeren”, zeg ik gedecideerd, gestuurd door een verlangen om terug te keren naar de koetjes en kalfjes. Daar start het allemaal. Bij het tonen dat je vertrouwen hebt in hen, het intomen van je angsten, je verlangen naar controle en zekerheid als ouder. Omdat ze zo met zelfvertrouwen in het leven leren te staan. En dat ze zich in een toekomstige relatie ook zo zullen gedragen.

Als ik naar huis rij, volgt een berichtje. Dat ze de avond en onze ontmoeting erg fijn en leerrijk vond. Waarop ik een lachende emoji stuur, maar me vooral concentreer op de regen die mijn voorruit teistert.