Kloppend hart

Ze zijn pas samen, waardoor ze voorzichtig is om het naar buiten te brengen. Maar het is ook anders dan anders, onbekend terrein. Ze is op haar 47ste al lang geen debutante meer in de liefde. En toch voelt het zo, wat haar onzeker maakt.

Ze was er sowieso mee gestopt. Het van de daken schreeuwen dat hij de man van haar leven was, voor altijd. Na de tigste keer wordt het immers een beetje belachelijk. Maar vandaag is zelfs die aandrang er niet. Want geen adrenalinerush. Niet de overspoeling. Alleen nog een verhoogde hartslag, kloppend, bonzend voor de andere. Net dat laatste vindt ze merkwaardig. Het ritme van haar hartslag. Telkens hij aankomt, een sprongetje. Maar in zijn armen, vertragend richting een rustpunt dat ze voorheen nooit kende. Haar hoofd op zijn borst, zijn hoofd op haar boezem. En zolang hij er is, een hier en nu waardoor gisteren en morgen geen plaats hebben.

Ze vindt het heerlijk, maar ook vreemd, weet niet goed hoe ze het moet inschatten. Ze twijfelt, maar niet aan hem, niet aan wat er tussen hen is. Een duidelijkheid waarvan ze vermoedt dat dit het fundament is waarop duurzame relaties worden gebouwd. Ze heeft schrik van zichzelf. Of ze het andere niet zal missen, de achtbaan waarvan ze zo goed weet dat het een rit is die altijd eindigt. Dat het misschien dat laatste is wat speelt, suggereer ik. De zekerheid dat zo een rit altijd eindigt, waar de rollercoaster stopt. En je denkt dat je dat verwenst, maar het betekent toch ook dat er geen toekomst is. En dat er dus ook niets waargemaakt moet worden.

Het is de ware betekenis van angst voor verbinding. Niet de realiteit van het nu, maar van een mogelijke toekomst met twee. Ze doet het wel vaker: zich voorstellen hoe het leven zou zijn zonder die andere. In al die andere gevallen zorgde dat voor een dofheid, een bekomen van. Een opluchting ook, omdat er weer ruimte was voor al die andere dingen in het leven. En nu komt direct een diep verdriet naar boven, iets kwijtraken dat van een oneindige kostbaarheid is.

Ze duikt in haar handtas: een medaillon in hartvorm dat ze open op tafel legt. Het beeld van een lachende mama en kind, genesteld in de armen, hoofd op borst. Ze zegt dat ze dat gevoel van veilige nabijheid, van gerustheid nooit nog kende, sinds ze zes was en haar mama stierf. Dat geen enkele andere plek ooit nog aanvoelde als thuis, als veilig, dan de schoot, luisterend naar het ritme van die hartslag. Dat dat gevoel er nu is bij hem, in zijn armen, de hartslag die verbindt. Maar dat het misschien toch onnozel romantisch klinkt. Waarop ik aangeef dat wat ze vertelt, gewoon wetenschap is. Dat een baby de eerste drie maanden zijn hartslag en ademhaling reguleert via die van de moeder. Fysiek contact helpt ons in momenten van stress en paniek, en als die andere onze 'vertrouwde' en 'betrouwbare' geliefde is, werkt dat nog krachtiger. Het is misschien wel de allerbelangrijkste indicatie van 'het zit goed', twee resonerende harten. Net die diepe vervulling is ook een soort achtbaanmoment, maar veel rijker. Dat geeft haar weer vertrouwen, in zichzelf, en van wat zij ervaren.

Een paar dagen later denk ik met een brede glimlach terug aan haar. Het Gruuthusemuseum in Brugge. Voor mij een loden kistje, de harturne van Filips de Schone. Als een Bourgondische vorst stierf, werd zijn hart bijgezet in het graf van zijn moeder. Terug naar de boezem waar het ooit begon.