Komst van kinderen leidt vaak tot echtscheiding

Een kleine situatieschets: kleuter weigert z’n spruitjes op te eten. Van papa moét hij ze naar binnen werken of hij mag niet van tafel. Mama vindt dat onzin en zegt dat ook met zoveel woorden. Resultaat: de spruitjes vliegen door de kamer en mama en papa spreken de rest van de avond niet meer tegen elkaar. Of: tienjarige wil nu wel eens alleen met de fiets naar school. Terwijl papa de tweewieler meteen uit de garage haalt, krijgt mama ondertussen een rolberoerte alleen nog maar bij het idee. Wie kinderen én een partner heeft die zich ook wel eens met zijn/haar offspring bemoeit, herkent deze discussies meteen. Soms zijn de opvoedkundige verschillen tussen beide ouders zelfs zo groot dat de relatie vastloopt.

“De komst van kinderen kan voor koppels een behoorlijk lastig moment zijn. Mensen zien dat altijd als een roze wolk, maar dat blijkt in de realiteit nogal eens tegen te vallen”, zegt Rika Ponnet. “Uiteraard is dat niet de schuld van die kinderen, maar zij veroorzaken wel een heel nieuw evenwicht in de relatie. Je bent dan immers niet alleen meer partner, maar ook ouder. En die verschillende rollen combineren, is voor velen een hele moeilijke.”

Net zoals je moeder

En dat is volgens de relatie-experte maar tot één ding terug te brengen: je eigen jeugd. “We denken allemaal dat we heel origineel zijn en dat we onze eigen kinderen nooit zullen opvoeden zoals onze ouders dat bij ons hebben gedaan. Maar als puntje bij paaltje komt, ervaar je al snel dat je net zoals je eigen moeder klinkt”, lacht ze. “Hoe je het ook draait of keert, als je zelf mama of papa wordt, neem je veel waarden en normen mee die je in je eigen kindertijd hebt geleerd. En als dat opvoedingskader erg verschillend is van dat van je partner, kan dat wel eens stof tot discussie geven. Als jij bijvoorbeeld bent opgegroeid in een klimaat waarin je vlug op eigen benen moest staan, waar je veel vertrouwen kreeg en waar er altijd werd gezegd: ‘Doe maar, je kan dat!’, zal je heel anders reageren dan je partner die heel beschermend is opgevoed.”

Beste opvoeder

Gelukkig vinden de meeste ouders hier wel een modus vivendi in en leren ze compromissen sluiten. “De belangrijkste tip om opvoedingsconflicten te voorkomen, is te stoppen met denken dat jij het het beste weet”, aldus Ponnet. “Vooral vrouwen zijn daar kampioenen in. Alsof de natuur hen een bepaald orgaan heeft gegeven wat van hen de beste opvoeders maakt. Dat is uiteraard totaal niet waar.”

“Het beste is om ervan uit te gaan dat je partner het even goed voor heeft met de kinderen als jij. Laat de ander ook zijn of haar methodes toepassen en kijk hoe dat afloopt. Vaak zal je tot je eigen ontzetting merken dat, ook al pakt je partner het helemaal anders aan, het resultaat toch oké is. Laat die controledrift dus maar achterwege. En blijven die conflicten toch voortduren, dan heeft dat veel meer te maken met het feit dat de ene zijn of haar aanpak wil doordrukken via de kinderen. Dan gaat het niet meer om wat het beste is voor hen, maar over wie het meeste macht heeft.”

Legenestsyndroom

Zijn de kinderen dan na zoveel jaren de deur uit, dan is het echter nog niet afgelopen. Heel wat koppels crashen immers ook op het zogenaamde lege nest-syndroom. “Eens de kinderen het huis uit zijn, valt al die zorg weg en is er plots veel extra tijd. Daar moet dan een andere invulling aan gegeven worden”, zegt Ponnet.

“Vooral als mensen goede ouders zijn, maar als koppel niet zo sterk staan, geeft dat wel eens problemen. Zij vallen ineens helemaal terug op elkaar, want er is geen bliksemafleider meer. Opeens vragen zij zich af of dit nu de man/vrouw is waarmee ze de rest van hun leven verder moeten. Als de enige bindende factor dan het ouderschap is, wordt dat een hele lastige zaak, zeker als dat samenhangt met pensionering of andere verlieservaringen. Dan is het soms echt zoeken naar een nieuwe balans. Nu, dat legenestsyndroom is ook niet voor iedereen even problematisch, hoor. Er zijn ook koppels die juist heel blij zijn dat de kinderen het huis uit gaan. Eindelijk weer wat ruimte voor onszelf!”

“Meestal is het gewoon een kwestie van tijd”, besluit Rika Ponnet. “Kinderen die vertrekken, is een erg belangrijke verandering in je leven dus verwacht niet dat dat in één, twee, drie is opgelost. Het eerste jaar is meestal moeilijk, maar als mensen een nieuwe hobby of iets anders vinden om hun vrije tijd mee in te vullen, komt het vaak wel goed. En als koppels dan toch tot de conclusie komen dat er tussen hen zonder de kinderen écht alleen maar leegte is, dan wordt de scheiding ingezet. Het aantal echtscheidingen stijgt dan ook het sterkst in de groep van zestigplussers. In tegenstelling tot vroeger blijft deze leeftijdscategorie niet meer samen omdat dat zo hoort.”