Mannen

Dat ze het zo moeilijk vindt. Iets wat moeilijk gaat, delen. Met hem. Omdat ze dan het gevoel heeft een last te zijn. Zwak. Vooral in contrast met hem, altijd sterk. Zijn evenwicht en controle. En ze dus veel dingen niet zegt of deelt. Ze dat ook leerde in vroegere relaties. Zwijgen over wat je op- of aanjaagt. Uiteindelijk zakt het. Dat het inderdaad goed is, dat bewustzijn. De ander jezelf besparen, reageer ik. Maar dat zwijgen ook jezelf uit de relatie houdt. En net dat zorgt voor wat we niet willen. Meer afstand, minder verbinding.

Hij zucht en steekt van wal. Het is volgens hem echt niet zo moeilijk, wat mannen willen. Hij somt het op, zijn vingers als telraam. “Eén: respect. Twee: dagelijks een goede maaltijd. Drie: seks.” Hij beseft hoe het klinkt, maar is er van overtuigd. Na meer dan 50 jaar als 'hij'. Dat het goed zou zijn als ik het daarover eens zou hebben. In mijn werk. Wat 'de' man wil. Omdat het echt niet zo ingewikkeld is. En dat het zoveel problemen zou voorkomen. Zoveel tijd gespaard voor leuke dingen. Geen nood aan sessies bij de therapeut. Dat vrouwen er dan naar kunnen handelen. Geen mysterie, geen gedachten lezen, geen veronderstellingen. De simpele formule.

“Zouden de verlangens van vrouwen daarvan verschillen?”, vraag ik met een glimlach. Erkenning krijgen, gezien worden, jezelf kunnen en mogen zijn. Dat zit toch allemaal in respect? Dat elke mens dagelijks een goede maaltijd nodig heeft. En seks en intimiteit even belangrijk zijn als die maaltijd. Dat ik waarschijnlijk gelijk heb, erkent hij zuchtend. Er volgt een lange lijst van alles wat de afgelopen maanden in hun relatie niet goed liep. Al de momenten waarop zij hem niet zag. Bij hem was, maar tegelijk elders. De smartphone, de vriendinnen, het werk. Hij investeert, maar zó veel van zijn tijd gaat naar de relatie en slechts zoveel van de hare. Al zijn pogingen tot communicatie die zij niet beantwoordde. Letterlijk, met de afduwknop van haar telefoon. Door bij het wandelen steevast achter in plaats van naast hem te lopen. Door te zwijgen. Door hem in het gezelschap van anderen maar lauw te begroeten of zelfs te negeren.

Ze zwijgt, luistert met een gezicht waarop het onbegrip zich steeds scherper aftekent. En begint dan zelf. Elk aangehaald feit weerlegt ze. Dat het nooit de bedoeling was. Hij verhardt. Zijn mond een stille streep, zijn kaaklijn gespannen. Dat hij er lang over nagedacht heeft, maar dat dit geen liefde is en het voor hem zo echt niet werkt of kan. Waarop ik erken. Zijn gevoel. Zijn best doen. De weg naar haar te zoeken. Maar dat zij die weg altijd weer afsluit of hem niet tegemoet komt. Haar gevoel. Het niet goed te doen. Niet goed genoeg te zijn. Het spanningsveld waarmee ze geen blijf weet. De weg waarvan ze wegloopt. Waarop hij haar aanvalt. En zij zichzelf verdedigt. En dat er zo een gesprek voor dovemansoren gevoerd wordt. Wat de afstand alleen vergroot. En mijn vraag. Als hij probeert te verbinden en een muur ervaart, of hij dat ook zo kan zeggen? “Ik voel je niet.” Niet aanvallen, maar uiten wat hij nodig heeft, op dat moment. Als zij zich aangevallen voelt, dat eveneens zo zeggen. Niet de verdediging voeren, wat hem afwijzen is in zijn gevoel, in zijn behoefte. Net dat gevoel proberen te erkennen, accepteren. En vragen naar wat hij nodig heeft. Dat het dan niet gaat over 'respect', 'een goede maaltijd' of 'seks', maar over wat daaronder zit. Het verlangen naar verbinding, erkenning, vervulling, liefde.