Mijn wens voor 2023: dat we elkaar weer echt gaan ontmoeten

Als 2022 je één les leerde in je vakgebied, welke was dat dan?

“Dat we elkaar toch weer een hand geven. Handen schudden zou nooit meer terugkeren, hadden de virologen voorspeld. Maar kijk: het verlangen om met elkaar te verbinden, blijkt zo sterk dat het de angst voor wat achter ons ligt, helemaal heeft uitgevaagd. Het lijkt misschien maar een klein gebaar, maar een hand schudden is een manier om te zeggen: Ik zié jou. Het is connectie maken, maar ook steun of troost bieden. En dat konden we simpelweg niet missen.”

“Mensen voelen een heel diepe drang om op een persoonlijke manier met elkaar om te gaan, om elkaars fysieke nabijheid te voelen. 2022 leerde ons als geen ander jaar hoé graag we de ander dicht bij ons hebben. En ook hoe veerkrachtig onze sociale relaties wel niet zijn. We zijn echt razendsnel weer op een normale manier met elkaar beginnen omgaan. En dat geeft hoop. Vooral in de tijden waar we nu middenin zitten én voor staan. In een crisis die nog zwaarder en groter lijkt dan de gezondheidscrisis, hoop ik te zien dat het gevoel van betrokkenheid, verbondenheid en de zorg voor elkaar toch sterker is dan competitie en angst.”

Wat was het meest memorabele nieuws/de opvallendste gebeurtenis van het jaar in je vakgebied?

“De populariteit van concepten als ‘zelfzorg’, ‘trauma’ en ‘zorgen voor ons innerlijke kind’ vind ik tekenend voor onze tijdsgeest. Ik zie het op sociale media en in de praktijk: ergens onderweg zijn we collectief gaan geloven dat de verantwoordelijkheid om voor onszelf te zorgen, in eerste instantie en vooral bij onszelf ligt.”

“Natuurlijk is het heel nuttig om je blik ook naar binnen te richten, jezelf te leren kennen en te ontdekken hoe je in relaties staat. Maar dat ‘op onszelf terugplooien’ heeft ook iets individualistisch. Waar is de ander in dit verhaal? Mensen zijn per definitie sociale wezens. Als het gaat over onszelf goed voelen, dan hebben we vooral de ander nodig. Uiteindelijk is het in dialoog met elkaar dat we écht gaan groeien.”

Wat verwacht je als trend/opvallende verandering in de toekomst in je vakgebied? Waar kijk je naar uit?

“Ik denk dat we nog een tijdje verder zullen dobberen zoals we nu bezig zijn. Maar we weten ook dat we in periodes van crisis net wat meer gaan waarderen wat er wél is. Een herwaardering van relaties en het échte contact met de ander zou een mooie evolutie zijn.”

“Ik merk het op in mijn praktijk: dat de ander er niet meer echt ‘is’. Dat we niet meer aan onze partner vragen hoe die zich nu voelt, of wat die denkt. Want we denken het al te wéten. Onze maatschappij is vandaag heel erg op kennis gericht: we willen alles weten, want dat is een manier om het gevoel van controle terug te winnen. Alles staat op losse schroeven, maar toch willen we zekerheid ervaren. Vanuit die nood aan kennis gaan we etiketjes kleven en de wereld opdelen. Dan bestaan er plots ‘4 types mensen’ en beginnen we ook de mensen in ons leven te categoriseren. We veronderstellen te weten hoe ze denken. Terwijl we het ook gewoon kunnen vragen.”

“De basis om elkaar weer écht te ontmoeten, is denken: ik ken de andere niet en ik weet niets. Dat geldt ook voor koppels die vijftien jaar samen zijn: jij dénkt dat je de ander kent, maar je leest eigenlijk gedachten. Dat kan niemand. Durf eens opnieuw te praten zonder veronderstellingen, alsof je elkaar niet kent. Durf opnieuw te vragen waar de ander mee bezig is, of hoe die over iets denkt. En kijk wat er dan gebeurt. Die trend zou ik heel graag zien in 2023.”