Blijven of weggaan? Hij twijfelt, nu de passie van het begin wegebt. Hij voelt zich overbodig, zij wil dat hij volwassen wordt. De emotionele logica in een relatie verandert als die eenmaal gerealiseerd is, toont Rika hen.
Column over Het Nieuwsblad
Er loopt traag een zweetdruppel langs zijn slaap, haar jurk hangt half open. Ze hebben zich gehaast, een trein met vertraging. Dat de tijd van ons is, stel ik gerust. We hebben elkaar al vaker gesproken, tijdens zijn moeilijk beslissingsproces over blijven of weggaan.
Het werd een nieuw leven. Omdat alles wat trok, de al uitgerafelde banden met het thuisfront finaal deed knappen. Omdat hij haar zo levendig en aantrekkelijk vond. Zich zoveel man voelde in haar nabijheid. Gewild, gewenst, bevestigd, gezien, liefdeswaardig en geliefd. Het nam elke vorm van twijfel weg, beheerste zijn dagen en nachten tot het zo sterk was dat hij alleen nog kon gaan. Weg van veel. De vertrouwde rust van huis en kinderen, een huishouden als een bedrijfje, vrij van conflict. Maar ook een leven naast elkaar, verstoken van passie.
De eerste weken in het nieuwe leven waren helemaal zoals gedroomd. Het gevoel dat hij iemand heel gelukkig had gemaakt. Dat gevoel vertoonde de laatste weken barsten, daar hadden een aantal 'dingetjes' voor gezorgd. Op dat moment neemt zij het over, met vuur. Dat het voor haar zwaarder weegt. En dat het gaat over zijn reacties als hem iets niet zint. Zwijgen. Zich terugtrekken. Weggaan. De relatie in de weegschaal. Wat hij ontkent. Geen haar op zijn hoofd dat daaraan denkt. Hij moet dan gewoon weg, vanuit een gevoel overbodig te zijn. Lucht. In het gezelschap van haar vrienden, haar zus, de geliefde collega. Haar houding op dat moment, all into die andere. Hij accepteert dat, rationeel. Ieder zijn recht op een eigen leven. Maar op zo een moment is hij er liever niet bij.
Ze is boos, vindt het tijd dat hij volwassen wordt. Hij verdedigt door subtiel aan te vallen. Dat zij anders is. Weg pit en vuur. In slaap vallen na het avondmaal, geen zin in stappen of plannen. Ze erkent de moeheid die ze rechtvaardigt als terecht, na maanden van onzekerheid en strijd. Maar ze ziet hem voor alle duidelijkheid echt wel graag en vindt het erg mocht hij dat in twijfel trekken. Ze vallen stil. Een zucht, een onzekere blik. Ik suggereer dat hun relatie niet twee jaar geleden startte, met die eerste nacht, maar zes maanden geleden, toen hij besliste. Omdat de emotionele logica in een verlangde relatie anders is dan in een gerealiseerde. Zij die er alles aan deed om hem te doen kiezen, voor haar, voor hen. Haar beste, meest levendige, aantrekkelijke, seksuele, lieve kant. En hij die zich daardoor zo gezien, zo geliefd en zo gewild voelde. Alles wat hij al zo lang niet gevoeld had. En als dan eindelijk de knoop wordt doorgehakt, de strijd gestreden is, ook de adrenaline volledig wegebt. Dat we terugkeren naar een leven van alledag, naar wie we zijn in rust. Maar vooral dat hij niet langer overspoeld wordt met 'ik wil je', waardoor er twijfel groeit over haar liefde. En dat die twijfel gevoed wordt, telkens hij haar innig verbonden voelt met anderen. Waardoor hij zich terugtrekt, en zij zich op haar beurt afgewezen voelt. Want hoe kan hij nu twijfelen? Aan hen, aan haar, na de strijd die ze leverde?
Ze begrijpen de shift, van de met emotie overladen jacht op elkaar naar het rustige vaarwater. En ook de remedie: tijd. Behoeftes verkennen en onderkennen. Elkaars echte handleiding ontdekken. Van veroveren naar echt verbinden. Als ze buiten gaan, neemt hij haar hand, die ze om de zijne sluit. Ze zien en voelen het opnieuw, zeggen ze.
