Ontrouw hoeft geen afbreuk te doen aan wat jij met je partner hebt (gehad)

“Hij had er meer behoefte aan dan ik”, antwoordt ze. Haar lichaamstaal geeft een nog duidelijker antwoord op mijn vraag hoe hun seksleven was. Ze gaat met haar vingers door haar perfect gekapt haar en kijkt me aan. Of ze eerlijk mag zijn. Dat ze het niet zo erg vond, de afwezigheid van seks. Dat we op onze leeftijd ondertussen toch beter wisten. Ze hoorde het bij al de vrouwen in haar omgeving. Een Hermes voor een tuttebel. Ik kijk naar de handtas die ze op mijn bureau zette, direct bij het binnenkomen. Een statement, een muur van veiligheid, weet ik intussen, als vrouwen dat doen. Ik zeg dat ik niets ken van handtassen, maar ik deze wel erg mooi vind. Achteloos vermeldt ze de prijs, de waarde van een stadswagen. Ze heeft het over haar werk als huisarts, de dorpsdokter. Het contact met de patiënt, zo vervullend. En ook troostend nu hij er niet meer is.

Op de vraag of ze hem mist, komt een aarzelende ja. Dat het complex is, ze soms erg verdrietig kan zijn, maar bij momenten ook zo kwaad. Hij was macho, zeker. Maar niet zoals ze het vaak hoorde bij anderen. Ze kon gaan en staan waar ze wou. Dat deed hij trouwens ook. Hij was niet te controleren, in contrast met haar, de aan huis gebonden arts. Ze had het soms gevoeld: een subtiele verandering in gedrag. Een soort van afwezigheid in zijn aanwezigheid. Ze vermoedde dat er iemand anders was, maar vroeg er nooit naar. Ze had het van al de vorige generaties gehoord. Moeder, grootmoeders, schoonmoeder. De mantra dat alle mannen hetzelfde waren. En ze het al bij al goed getroffen had. De vrijheden, het luxeleven waarin geld nooit geteld moest worden. Hij die nooit commentaar gaf, die haar gaf zoveel ze wou en zoveel ze vroeg. Alles wat sust, verzoet en verzacht, concludeert ze.

Ik vraag haar of dat ook echt zo is. Haar ogen verwateren naar rood, maar ze controleert zichzelf. Met haar perfect gemanicuurde hand verwijdert ze een pluisje van de tafel. Haar gezicht een en al bitterheid. Dit is misschien de troost die alle vrouwen in diezelfde posities elkaar en zichzelf geven. Troostkopen, die de pijn alleen maar scherper maken. Hoe vreemd. Kleding, juwelen, accessoires voor duizenden euro’s, en je toch onwaarschijnlijk goedkoop voelen. “Hoe duurder de compensatie hoe fouter het gevoel.” Ondertussen dacht ze ook zo als vrouwen in haar vriendenkring kwamen aanzetten met meer, nóg meer. Maar bij haar was de hoop er toch altijd gebleven. Dat hij niet zo was, dat het bij hen niet zo was. Ze ziet het als een luchtkasteel dat opgeblazen werd door zijn onverwachte dood. De losse eindjes die ze ontdekte, maar niet kon en niet wou volgen. Een tweede, onbekende mobiel, een betalingsbewijs van een exclusief restaurant waar zij nooit mee ging eten. En als het zo zou zijn. Ze stokt. Opnieuw die bitterheid, die wrok, de pijn. Ze zou nooit nog een goed woord kunnen spreken. De afgelopen 23 jaar moesten herschreven worden. Want hoe kan ze nog geloven. In wat hij zei, wat hij deed. In wat zij dacht te voelen.

Ik geef aan dat we het volledige antwoord op haar vraag nooit zullen krijgen. Een ja of neen op “was hij trouw?”, misschien ook niet kan. Omdat het voorbijgaat aan de complexiteit van het leven, van relaties, van de liefde. Maar een antwoord is wel belangrijk om verder te kunnen. Waar ze dat dan wel moet halen?, antwoordt ze gretig. We kunnen beginnen met wat was, met haar, bij haar, en bij hen samen, te valideren voor wat het was. Voor hoe ze het beleefd hebben. Dat wat hij daarnaast leefde, vooral geen afwijzing hoeft te zijn van hun leven en van haar. Het blijft even stil. “Mijn uur is om”, besluit ze. Ze neemt haar handtas op schoot, streelt ze even en vraagt haar schuld. “Ik ga mijn best doen”, zegt ze aan deur. Wat ik niet betwijfel, als ik haar op haar dure hakken zie weg marcheren.