Perugia

Hij neemt mijn bestelling op. Het Italiaanse accent en de glimlach van oor tot oor als een toetje. Ik wacht, waarop hij zwierig aangeeft dat hij het aan tafel zal brengen. Pasticceria Sandri, waar de tijd al ruim anderhalve eeuw stilstaat. De houten inrichting, rood-zwarte livreien, lekkernijen als juwelen, een bad van servituut. We voelen ons prinsessen. Terwijl ik gracieus mijn broodje probeer te eten, installeert zich naast ons een stel jonge Italianen. Hij biedt haar de stoel in de zon aan, die ze met een glimlach inneemt. Zij reikt hem de kaart, een kort overleg, waarop hij zich begeeft richting bestellen. Er ontspint een gesprek, waar ik flarden van versta. Genoeg om door te hebben wat het beeld me al vertelde. Dit is een eerste date. Als de ober de caffellatti brengt, rekent hij af, maar niet nadat zij genereus in haar handtas is gedoken. Waarna ze hem bedankt met opnieuw die glimlach.

Intussen is ook de jeugd aan tafel toeschouwer en commentator. Omdat de taal niet hindert, kan er vrij gepraat worden. Dat het erover is, onecht. Want wie houdt dat nu vol, zo omgaan met elkaar. Ik heb het over hoffelijkheid als levenswijze. Ik verwijs naar de behandeling die ons tot nu toe bij Sandri te beurt viel. Ze vragen zich af wat het Italiaans voor kelner is, waardoor we eerst uitkomen bij het Engelse waiter . Ik haak aan dat dat woord het volledig vat. De tijd en aandacht die het vergt, het helemaal afstemmen op de andere. Dat precies dat soort van aandacht ons het gevoel geeft gezien te worden. Niet het schuine halve oog vanop een smartphonescherm. Niet het halfbedekte oor met koptelefoon. Niet de korte, verveelde nee of ja .

Opnieuw de opmerking dat, buiten daters en waiters , dit niet het echte leven is. Waarop ik aangeef dat ik dat begrijp. Het iets is wat we verwachten bij Sandri of op een eerste date. Het opzijzetten van jezelf in functie van de behoeftes van de andere. Zo start het optimaal. Met een brede inrijpoort richting verbinding. En dat het ervoor zorgt dat de ervaring, de ontmoeting - los van wat volgt - een herinnering kan worden, badend in een warm licht. Dat volgen ze wel. Omdat ze al net het omgekeerde ervoeren. Een Vlaamse Sandri waar onverschilligheid en afstandelijkheid voor hip en cool moest doorgaan. Maar ik toch van hen niet kan verwachten dat ze zich dagelijks zo gaan gedragen. Ik schiet in de lach en wenk om af te rekenen. De warme fooi vinden ze volledig gerechtvaardigd, wat ons naadloos brengt bij de economie van relaties.

Dat wat je geeft, je meestal toch terugkrijgt, zegt eentje. Dat het veel verder gaat, zeg ik. We zijn vandaag zo bezig met grenzen stellen, onze noden, de kortetermijnrekening maken van kosten en baten. Dat we vandaag elk gedrag dat het tegenovergestelde is - empathisch afstemmen, onvoorwaardelijkheid - als problematisch, pleasend en codependent zijn gaan afschrijven. En we daardoor zijn vergeten hoeveel plezier er zit in geven. In wachten. Te dienen en bedienen. Ze rollen even met hun ogen, zien een hippe etalage en duiken de winkel binnen. Die avond ligt er op mijn kussen in het hotel een sleutelhangertje, een klein zilveren hartje. Omdat ze blij zijn met de reis. Met onze gesprekken, de tijd samen. Mijn tijd voor hen. Waarop van mijn kant een glimlach van oor tot oor volgt en de afsluitende uitspraak dat hun tijd met mij en voor mij van onschatbare waarde is.