Slaapscheiding

Het is wat hij het meest miste toen ze er niet meer was. Wat Bart Peeters zo mooi bezingt. Lepeltjesgewijs. Het warme lijf in je schoot, de schoot van de ander als zalig nest. Hij droomt het nog vaak, hoe ze zo samen in slaap vielen, zij meestal voor hem. Haar rustige ademhaling die hem ook rustig maakte en deed wegglijden en hoe hij altijd op dat moment toch weer wakker wordt want ze is er niet meer.

Het gemis ervaart hij als een schrijnende leegte, de ruimte die al leeg is maar nog even gevuld lijkt. En hoe hij dan telkens weent, zich de eenzaamste man op aarde waant. Tot daar vorig jaar verandering in kwam. Een nieuwe liefde. Ontmoet in een hotel in Oostenrijk, de reis naar de bergen die ze jaren samen maakten. Ze was ook alleen, een weduwe net als hij. Met drie kinderen, net als hij. Het was een soort van Hotel Romantiek. Wat op dag één begon met een gesprek, kreeg op dag twee al een vervolg in 'samen' eten en de laatste nacht hadden ze uiteindelijk op zijn kamer doorgebracht.

Hij had haar in zijn schoot getrokken, vanuit een diep verlangen naar dat oude gevoel van geborgenheid. Wat ze moeilijk toestond, maar waarin ze uiteindelijk toch meeging. Zo hadden ze er een tijdje gelegen, maar de slaap kwam niet. Toen ze uiteindelijk toch sliep, was dat met nogal wat geluid geweest. Een wat piepende neusademhaling, snurkerige uithalen. Van slapen kwam er niet zoveel in huis. De dag erna was ze er zelf over begonnen. Dat ze vermoedde dat hij geen oog dicht had gedaan. Haar gesnurk, de piepjes, het woelen. Wat hij schoorvoetend toegaf, wat gegeneerd door zoveel directheid. Het was de aanleiding geweest voor een lang gesprek, op de terugreis. Over haar huwelijk, de slaapscheiding sinds jaren, omdat hij wou doorslapen en zij hem dat verhinderde en ze daar jaren intense ruzies over hadden maar uiteindelijk toch kozen voor die aparte kamers. Ze hadden allebei geweend, gedacht dat dit het einde was. Van samen slapen, hun seksleven, de kleine en grote intieme gesprekjes in bed. Maar net het omgekeerde gebeurde. Ze sliepen allebei beter, waren beter uitgerust en maakten net daardoor minder ruzie. Ze zochten en vonden nieuwe bedrituelen. Het uurtje over de middag. Soms vrijen, soms praten, altijd lepeltjesgewijs. En hoe ze daarvan tot op het einde zo genoten hadden.

Maar haar leek het nu dus niet verstandig om op vaste basis naast de tafel ook het bed te delen. Wat ik ervan denk, vraagt hij. Want dat hij het wel mist, dat warme lijf dicht bij hem. Hoe dit hem tot rust brengt, het vermogen om in overgave te slapen en dat 'alleen' nooit op die manier lukt. Maar dat hij haar ook niet kwijt wil. Dat hij het misschien anders kan bekijken, suggereer ik. Dit is een andere vrouw, een ander leven, andere gewoontes en rituelen. Dat er geen vervanging bestaat van wat was, dat iets anders iets nieuws is. In de verf zet wat nooit meer is of zal zijn, maar ook toont wat kan en mag. Zijn verlangen naar geborgenheid kan op veel manieren invulling krijgen, als hij er maar voor openstaat. Dat kan hij volgen. Waarop hij besluit dat de oude foto van hen beiden naast zijn bed misschien dan ook best naar elders verhuist. Om plaats te maken en te geven aan de nieuwe liefde van zijn leven.