SOS Relatie: het verhaal van Isabel (43) en Steven (45)

Isabel

Ik leerde Steven kennen op een muziekfestival. Het was een beetje liefde op het eerste gezicht. Hij zag er rustig en zelfverzekerd uit. Toen er een lomperik bruusk op mijn voet trapte, leidde hij me naar de verzorgpost, een man op wie ik kan rekenen, dacht ik toen. Steven werkte in de bouw als ploegbaas, ik studeerde toen verpleegkunde. We gingen samenwonen en toen Amélie er kwam, zijn we ook getrouwd. Dat had weinig met romantiek te maken, maar alles met de zaken goed regelen. Zo is Steven: heel praktisch ingesteld, van alles ook goed op de hoogte. Toen onze tweede dochter er kwam, heb ik het even moeilijk gehad. Ik had het gevoel er altijd alleen voor te staan, wou graag dat hij wat meer tijd maakte voor ons als gezin. Zijn werk liet dat echter niet toe, gaf hij aan en hij vond het ook geen goed idee dat ik deeltijds zou werken. Ook dat had hij allemaal berekend. We zochten meer huishoudhulp, zijn ma werd aangesproken en zo kregen we het uiteindelijk wel geregeld. Al liet het bij mij een gevoel van leegte na. De jaren erna zijn we met heel veel bezig geweest. We hebben een huis gebouwd, vatten een passie op voor wijnproeverij, kochten een huisje en wijngaard in Slovenië, reisden veel, werden lid van aan marathonclub, participeerden aan alle activiteiten van de kinderen. Afgelopen zomer legden we ook een zwembad aan in onze tuin. Ik heb dat allemaal als boeiend en leuk ervaren, maar ook als vermoeiend, alsof er nooit rust mogelijk was. Rond Pasen vorig jaar bleef Steven nog vaker dan voorheen heel veel na op het werk. Toen ik hem erop aansprak, reageerde hij als door een bij gestoken, dat ik wel eens wat meer dankbaarheid aan de dag mocht leggen, het altijd zagen was aan mijn kant, ik nooit eens gelukkig kon zijn. De ruzie escaleerde, alsof alles wat we jaren hadden ingehouden naar boven kwam. Hij bekende dat hij verliefd was op een ander, er even iets geweest was, maar hij het voor mij en ons gezin opgegeven had. Ik was volledig in de war. De daaropvolgende dagen kreeg ik vooral het gevoel dat ik blij moest zijn dat hij gebleven was. Ik heb me nooit zo eenzaam gevoeld. Ik dacht dat het wel zou overwaaien, probeerde effectief op een positieve manier verder te gaan. Misschien had Steven wel gelijk. Hij was en is toch een goede papa, werkt hard, we komen niets tekort, doen veel leuke dingen. Ik had het recht niet om boos te zijn. Ik deed mijn best maar werd vanbinnen almaar ongelukkiger. Een paar maanden geleden ben ik gaan praten met iemand, ik dacht dat er met mij iets mis was, ik een depressie doormaakte en daaraan wat moest doen. Daar is me toch duidelijk geworden dat als wij als koppel verder willen, er iets grondig moet veranderen in ons leven. Ik word in onze relatie niet gevoed, besef nu dat al die momenten waarop ik me zo vreemd voelde, het ging om eenzaamheid, het gevoel dat wij geen echte band hebben. En vooral dat wij er zelf nooit zouden uitkomen.

Steven

Toen ik Isabel leerde kennen was ik al een aantal jaren aan het werk. Ik kom uit een landbouwersgezin met zes kinderen, ‘doen’ stond bij ons altijd centraal. Ik weet van jongs af aan dat als je vooruit wil in het leven, daar voor gewerkt moet worden. Ik ben mijn ouders dankbaar, dat ik met die overtuiging en wilskracht in het leven sta, het heeft me al ver gebracht. In Isabel zag ik iemand die met een gelijkaardige ondernemingszin in het leven staat. Een gezin, een huis, een goed leven uitbouwen door er samen voor te gaan, zo zagen we het. Dat is ons ook aardig gelukt. Natuurlijk gebeuren er in elk huwelijk ook moeilijke dingen, komt er wat sleet. Zo heb ik het gevoel dat Isabel de laatste jaren alleen nog aandacht en oog heeft voor de kinderen. Zich nog eens opmaken, elkaar eens verwennen, het was er niet meer bij. We gingen vroeger ook vaak alleen op stap als koppel, maar dat gebeurt al langere tijd niet meer. Ik ben daarin ook altijd de drijvende kracht geweest: de aankoop van onze wijngaard, de keuze voor ons huis, de aanleg van de tuin, het bouwen van ons zwembad….Van Isabel uit komt er weinig initiatief. Ze doet wel altijd mee, is nadien dan telkens wel tevreden, maar het initiatief zelf is er nooit van haar kant. Ik miste dat laatste ook sterk, het gezamenlijke project, doelen hebben. Bij Evelien op het werk had ik opnieuw wel dat gevoel. Zij staat heel ondernemend in het leven, was net een huis aan het zoeken. De manier waarop zij dat aanpakte, gaf me een enorme energieboost. Ik hielp haar met het zoeken en zo is van het een ook het andere gekomen. Wij hebben heel kort iets gehad, maar ik voelde me erg schuldig tegenover Isabel en de kinderen en wil ook mijn leven niet zomaar weg gooien. Bovendien weet ik dat Evelien heel andere levensdoelen heeft, nog graag kinderen wil, wat ik niet meer zie zitten. Ik heb alles opgebiecht aan Isabel, ik besef dat ik haar enorm gekwetst heb. Ik doe er alles aan om ons terug op het goede spoor te krijgen, maar heb sterk het gevoel dat zij er de voorkeur aan geeft om in het negatieve te blijven hangen. Ze stelt nu ineens ook alles in vraag. Ze heeft de laatste tijd boeken gelezen, is ook in therapie, maar dat heeft de zaken alleen maar bemoeilijkt. Plots is de band tussen ons niet goed, toon ik te weinig emoties. Ja, ik ben nogal daadkrachtig, laat het hoofd niet snel hangen, maar ben verder niet veranderd in die dingen. Ik wil alles doen om ons huwelijk te redden en hoop via deze weg dat zij zal inzien wat de waarde is van wat ze heeft, hoe goed wij het samen hebben en ze al die hersenspinsels wat los kan laten.

Hoe moet het nu verder?

Isabel en Steven zijn een koppel dat elkaar initieel heel sterk gevonden heeft in gemeenschappelijke levensdoelen die naast het hebben van een gezin, materieel van aard zijn. Uit hun verhaal komt naar voor dat ze de afgelopen jaren altijd bezig waren met een project en dit inhoud gaf aan hun samenzijn. ‘Eigenlijk gaan onze gesprekken thuis over de dingen die moeten gebeuren, maar ook wat anderen doen. Het meest opvallende was een recente wandeling waarbij we alleen praatten over de aanleg van tuin bij de buren, de keuze van de gevel….Nooit gaat het eens over ons.’ Steven reageert hierop verdedigend. ‘Je kan toch niet de hele tijd jezelf of elkaar lopen analyseren? Wat heb je daar nou aan?’ Als Isabel praat over hoe eenzaam ze zich in hun relatie voelt, kan Steven zich daar niets bij voorstellen. ‘Ik weet eerlijk gezegd niet waarover zij het heeft. We hebben zoveel samen opgebouwd, dat betekent toch iets?’. We praten hierover door. Steven vertelt waaruit hij voldoening haalt in het leven en dat is het met anderen realiseren van dingen. ‘Zowel vroeger thuis als op het werk maar ook binnen ons gezin, vind ik het heel fijn als je samen voor een bepaald doel gaat. De dag van de oplevering van een gebouw vier ik met mijn team. Mij geeft dat het gevoel ergens bij te horen.’ Isabel heeft het ook over die projecten. ‘Ik vind dat tof, maar voel me toch ook alleen daarin. Ik heb het gevoel dat ons huwelijk een lang traject van projecten is en zodra die er niet meer waren, Steven op een ander ging. Waar blijf ik? ’ Ze legt verder ook uit dat voor haar een gevoel van verbondenheid niet in doen zit, maar in het delen van je gevoelens. ‘Steven kan dat niet. Ik vroeg hem onlangs wat zijn waarden in het leven zijn en verder dan ‘het goed hebben’, kwamen we niet.‘ Ik probeer met hen een gezamenlijke activiteit te zoeken om dan te bespreken wat dit gevoelsmatig met hen doet. Zo willen ze graag participeren aan het groepstuinieren in de buurt. Ze vatten dit aan en de daaropvolgende weken brengen ze verslag uit. Steven vindt het fijn zijn schouders onder het buurtproject te kunnen zetten, samen met Isabel. Isabel geniet ervan omwille van de goede contacten met een aantal buren. In de therapie maak ik met hen de oefening wat dit met hen doet en vraag ik hen dit te delen. Het is iets wat Isabel hard nodig heeft, maar Steven niet ‘kan’. Begeleid lukt dit beetje bij beetje. Steven vindt het aanvankelijk wat vreemd om zijn gevoelens onder woorden te brengen. ‘Ja, ik voel me gewoon, goed zeker. Wat kan ik daar anders over zeggen’ naar ‘het feit dat ik samen met Isabel dit doe geeft me het gevoel dat wij goed bij elkaar passen en wij elkaar ook goed aanvullen.’ De daarop volgende weken benaderen we wat ze doen telkens op die manier. Het blijft iets wat Isabel actief moet bevragen, maar Steven leert wel het niet af te wijzen, er voor open te staan. Ze willen het op die manier verder proberen.