SOS Relatie: het verhaal van Julie (28) en Leon (27)

Julie

Ik leerde Leon kennen op de festivalweide van Werchter, een aantal jaren geleden. Ik was er met vriendinnen van de scouts, hij met vrienden van een naburige scoutsvereniging. Het waren ongelofelijke dagen op de wei. Uit onze twee bendes kwamen drie koppels, waaronder wij dus. Ik was niet echt op zoek naar een lief. Het overkomt me altijd, al viel ik wel voor Leon. Je kan met hem feesten maar ook over ernstige dingen praten. Toen we allebei een job hadden met perspectief, gingen we samenwonen. Veel veranderde er niet aan ons leven: we bleven uitgaan, gingen ook vaak op reis. Corona bracht daarin uiteraard verandering. Ineens waren we aangewezen op elkaar, een klein aantal mensen waarmee we, geeuw o geeuw, mee konden wandelen. Leon beviel dat wel, die rust. Ik vond het een vreselijke tijd en liep vaak geïrriteerd rond, voelde me opgesloten en afgesloten van alles. In die periode begon Leon ook over kinderen, een huis kopen. Doordat er veel tijd was, keek hij heel frequent naar immosites en vroeg hij ook vaak naar wat ik vond van dit of dat pand. We hadden tot dan nog nooit concreet gesproken over het kopen van een huis en kinderen, daar had geen van beiden neen tegen gezegd toen we het er in het begin even over hadden, maar klonk het vooral als ‘ja, ja, later’. De laatste maanden wordt Leon almaar dwingender wat deze dingen betreft. We hadden er een tijdje geleden een grondig gesprek over. Ik heb toen bevestigd dat ik graag mama wil worden, ik ook wil investeren in een eigen huis, maar er voor mij geen haast bij is, we nog alle tijd hebben. Nu heb ik het gevoel dat Leon vooral het eerste deel van mijn boodschap hoorde, dat ik dat wel allemaal wil, maar niet het tweede, dat het niet direct moet. Hij begint nu met deadlines te stellen. Binnen het jaar een huis, stoppen met de pil. Ik loop daar volledig op vast, wat hem dan nog harder de gaspedaal doet induwen. Hij heeft het nu over ‘niet volwassen willen worden’, ‘alleen met mijn behoeftes bezig zijn’. Bovendien maken we de laatste tijd ook almaar vaker ruzie over geld. Ik leef graag goed en nu het opnieuw kan, heb ik het gevoel wat in te halen. Ik boekte al behoorlijk wat tickets voor optredens en ga ook vaak uit eten, iets drinken. Toen ik voor het najaar aan het kijken was voor een reisje, gaf hij aan dat het niet kon. We echt ook wel moeten sparen, als we iets willen kopen, aan kinderen denken. Het voelt voor mij aan als de brug te ver. Ik krijg daardoor ook het gevoel dat wij toch fundamenteel anders in het leven staan, ik meer genietend, in het moment, hij plannend, meer gericht op hebben dan ervaren. We hebben het altijd goed gehad, maar nu sluipen veel twijfels binnen. Hebben wij wel een toekomst?

Leon

Ik herinner me nog goed toen ik Julie voor het eerst zag. Een lachende, genietende spring in het veld. Ze leefde zich helemaal uit tijdens een optreden van de Foo Fighters, ik was op slag verliefd. Tot op vandaag vind ik dat bij haar een heel aantrekkelijke eigenschap, haar vermogen om in het moment te leven, te genieten. Ik kan dat minder goed, zij leerde me dat zelfs een beetje. Dat zij ook op mij viel, vond ik geweldig, ik was zo gelukkig. We trokken heel veel met elkaar op, maar lieten elkaar ook vrij. Als wij uitgaan kan zij een hele avond bij andere mensen staan, of ik, en daar zijn we allebei heel okay mee. Ik heb altijd het gevoel gehad dat wij bijzonder goed bij elkaar passen, een goed evenwicht kennen tussen samen en ook elk zijn ding. Om die reden verbaast het me ook, doet het pijn, de manier waarop de dingen nu evolueren en escaleren. Ik denk dat de coronaperiode daarin zeker een belangrijk aandeel heeft. Julie moest van thuis uit werken, was ook een periode technisch werkeloos, wist daardoor met zichzelf vaak geen blijf. Ze is veruit de meest sociale van ons twee, heeft echt andere mensen nodig om zich enigszins goed te voelen. Ik heb wel genoten van die tijd, het veel samen zijn, rustig, zonder anderen. Het niet moeten vond ik ook zalig en deed me toch nadenken over het leven dat we ervoor leidden, altijd maar weg gaan, feesten, reizen. Ik zag door deze rustige tijd in dat ik klaar ben voor een ander verhaal, het hebben van een gezin, andere waarden die ik nu centraal wil zetten in mijn leven. Julie is daar nog niet, wat ik op zich geen probleem vind. We hebben inderdaad nog tijd, het hoeft niet van vandaag op morgen. Maar. Door alle discussies de afgelopen maanden twijfel ik hoe langer hoe meer of ze het eigenlijk wel wil, een gezin, kinderen, een eigen plek. Ze groeit daar ook helemaal niet naartoe, integendeel, geeft meer geld uit als nooit tevoren aan feesten, reizen, op stap gaan. Ik wil zeker ook nog leven, maar ook wat sparen. Een eigen huis, dat is vandaag een stevige stap, kost geld, als we dat willen moeten we daar nu al bij stilstaan. Julie blijft leven als een studente. Vandaag, zonder zorgen over morgen. En wat meer is, ze zet zich duidelijk almaar meer af tegen wat ik voor ogen heb. Soms voel ik me een ouder met een puber die zich wil afzetten tegen alles en nog wat. Niet dat ik haar iets opleg, maar levensdoelen hebben die duidelijk zijn, mag het even. We zijn tenslotte geen tieners meer. Gek misschien hoe wat je initieel bij iemand aantrok, nadien toch problemen kan geven. Ik hoop oprecht dat we hier nog uitkomen, we tot een consensus kunnen komen die ons allebei rust geeft en waarmee we verder kunnen en vooral dat Julie het durft, de stap richting echte volwassenheid zetten.

Hoe het verder ging

Uit de gesprekken met Julie en Leon blijkt dat corona een katalysator in hun relatie is geweest. Voor Leon werd duidelijk welke waarden, wat voor soort leven hij voor ogen heeft. Hij ervaart de crisis als een inzichtsperiode, waarvoor hij dankbaar is. ‘Ik loop minder van hot naar her, heb iets voor ogen waarbij ik mij goed voel’. Bij Julie daarentegen installeerde de crisis een paniekgevoel. ‘Ik ben een jaar van mijn leven verloren, voel nu een enorme drang om te vieren, te genieten.’ Gaan we daarop verder door, komt bij Leon tot uiting dat hij niet terug wil naar het leven van ervoor. ‘Ik heb vaak het gevoel gehad te leven in het luchtledige, genietend, maar ook wat leeg. Dat wil ik anders.’ Julie op haar beurt wil het leven van tijdens corona niet. ‘Het verstikkend altijd samen zijn. Ik zie me zo al zitten in een huis in het groen met kleine kinderen en geen weg terug.’ Ik geef aan dat ze nu vooral bezig lijken met wat ze niet willen. Bij de vraag ‘waar zie je jezelf binnen 10 jaar’, blijven we een aantal sessies staan. Door die vraag praten beiden uitgebreid over hun kindertijd en jeugd, in een klassiek gezin met werkende ouders, zonder grote problemen. Het beeld dat ze hebben van dat gezin is evenwel grondig anders ingekleurd. ‘Mijn ouders vonden het fantastisch, kinderen hebben en opvoeden en nu al kijken ze uit naar de toekomstige kleinkinderen’, vertelt Leon. ‘Wij waren thuis met 4 en ik heb heel vaak van mijn moeder te horen gekregen hoe zwaar het is, werken en kinderen hebben en hoeveel van je vrijheid dit weg neemt. Ik denk niet dat zij gelukkig was met zo een groot gezin’, vertelt Julie. Ze legt terwijl ze dit vertelt zelf de link naar het verstikkende gevoel tijdens de coronatijd. ‘Ergens denk ik dat het voor mama zo moet geweest zijn met kinderen, een lange, saaie coronatijd.’ Kijken we tien jaar vooruit dan vertellen ze opvallend gelijklopende dingen. Julie wil ooit zeker mama worden, zegt ze met overtuiging. ‘Ik voel dat ik dat wil, maar nu nog niet kan, nog geen goede moeder zou zijn. En ook een huis kopen, dat voelt nog niet okay.’ Leon uit daarop zijn angsten. ‘Ik snap waarop ze blokkeert. Ik voel nu ook dat ze niet mij of onze relatie in twijfel trekt, maar worstelt met die stappen.’ Als ik suggereer dat hij dat mogelijks als een subtiele afwijzing ervoer en dit bij hem de angst triggerde dat uitstel afstel zou worden, stemt hij daar volledig mee in. ‘Ik wil geen kinderloos koppel zijn. Een gezin, dat is de essentie van het leven. Het staat ook niets in de weg. Uiteraard wil ik niet leven zoals in corona.’ Ze zien nu allebei dat aan de basis van hun discussies een foute interpretatie lag van wat er mogelijks bij de andere speelt. En hoe saboterend het niet uitspreken van angsten, gedachten en gevoelens in een relatie kan zijn. Ze kunnen opnieuw verder als koppel, maar willen wel graag een paar keer per jaar langs komen. In een veilige en begeleide context met hun relatie bezig zijn, ervaren ze als erg verrijkend.