SOS Relatie: het verhaal van Lien (35) en Gregory (36)

Lien

Ik ken Gregory al lang, we waren ‘highschoolsweethearts’. Op 18 was ik schoolmoe en ging ik werken voor een poetsdienst, wat ik tot op vandaag met plezier doe. Het geeft me de mogelijkheid goed voor mijn gezin te zorgen. Gregory studeerde wel, boekhouden en ging werken voor een baas. We kregen kinderen, bouwden een huis, het ging allemaal goed, een gewoon gezinnetje. Tot Gregory besliste zelfstandige te worden, een eigen zaak was iets waarvan hij altijd al droomde, maar wat ik niet goed zag zitten. Ik wist dat ik er vooral alleen ging voorstaan in ons gezin en er nog weinig tijd zou zijn voor andere dingen en zo is het ook gegaan. We leefden op den duur wat naast elkaar. Gregory leerde tijdens een opleiding een jongere vrouw kennen, ook heel ambitieus en hij is van de ene op de andere dag vertrokken, zonder uitleg. Dat was voor mij een donderslag bij heldere hemel. Ik heb heel diep gezeten, kon me gelukkig optrekken aan de kinderen. Je hoort dat wel vaker. Ze zijn de reden waarom je dagelijks moet opstaan, voor eten moet zorgen, verder moet doen. Omdat ik altijd alleen voor de kinderen heb gezorgd, vond ik het niet meer dan normaal dat ze bij mij zouden blijven. Gregory liet ook werkelijk alles achter, betrok een nieuw huis met zijn vriendin en was geen vragende partij om de kinderen meer te zien dan dat ene weekend om de twee. Nu, drie jaar verder, merk ik dat de kinderen daar veel baat bij hebben. Ze hebben een echt thuisgevoel bij mij en ik wil dat zo houden. Sinds een paar maanden heb ik een vriend, die niet bij ons inwoont, maar er wel vaak is. We kiezen bewust voor een latrelatie, hij heeft ook twee kinderen. We stellen het samen goed. Zo gingen we onlangs op vakantie naar Tenerife en viel enorm mee. Ik schrok dan ook toen Gregory onlangs aangaf de kinderen meer te willen zien en aanstuurde op een volledige co-ouderschap. Ik vind het vreemd dat zijn vaderschapsgevoelens nu ineens de kop opsteken. Volgens mij is hij jaloers op mijn relatie. Hij begint zich ook ineens te bemoeien met dingen waarnaar hij vroeger niet omkeek. De aankoop van kleding voor de kinderen, de vakanties, iets wat ik veranderde in onze gezinswoning die nu wel van mij is. Heel vreemd. Ik wil geen andere regeling voor alle duidelijkheid. Ik geloof ook niet dat Gregory tijd heeft voor onze kinderen, hij werkt nog altijd heel hard en leidt met zijn vriendin een soort van vrijgezellenbestaan. Daarin passen kinderen niet. Ik vind dat hij vooral wat rekening mag houden met hen en niet enkel bezig moet zijn met zijn wisselende behoeftes. Ze leven nu in een stabiele situatie, stellen het goed, waarom dat veranderen. Ze hebben toch al genoeg meegemaakt zeker.

Gregory

Lien en ik hebben een lange geschiedenis en ofwel groeien mensen dan uit elkaar of net naar elkaar toen. Bij ons was het duidelijk het eerste. Lien voelt aan als familie, zolang zijn wij samen geweest, maar toen de kinderen er waren was dat vooral het gevoel dat je voor een zus hebt. Ik heb haar altijd gewaardeerd voor alles wat ze deed voor ons gezin, maar binnen onze relatie was ik ongelukkig en voelde ik het al lang niet meer. Dat had met veel dingen te maken. Ze trok me al een hele tijd fysiek niet meer aan, veranderd als ze was van het leuke meisje next door tot iemand met behoorlijk wat overgewicht. Ook onze toekomstvisie zag er totaal anders uit. Voor Lien is het belangrijkste haar gezin, de kinderen en de waarde van al de rest in het leven wordt daaraan afgetoetst. Werken is voor haar geld verdienen, wat je doet is daaraan ondergeschikt. Ik heb altijd meer ambitie gehad, vind zelfontplooiing, het gevoel iets op te bouwen heel belangrijk. Wij hadden daarover vaak ruzie, zij vond altijd dat ik er te weinig was. Toen ik vertrokken ben was dat omdat het op was. De relatie die ik toen begonnen ben was niet de reden, wat Lien er ook over denkt. Het heeft het wel wat makkelijker gemaakt om de stap te zetten. Toen ik zag hoe Lien daaronder leed, voelde ik me echt schuldig. Hoe je het ook draait of keert, je kiest er niet voor om te scheiden en ergens voel je je toch gefaald. Al die dingen samen, ik die weg wou, Lien die diep zat en zich volledig terugplooide op de kinderen, mijn nieuw verhaal….zorgde ervoor dat ik toen keuzes heb gemaakt waarover ik nu anders denk. Ik heb haar heel veel gelaten, het huis, en daarvan heb ik geen spijt. Maar ook, een regeling voor de kinderen die ik nu in vraag stel. Ik voel de laatste tijd steeds vaker hoe graag ik tijd met hen doorbreng. De uitbouw van mijn zelfstandige zaak is nu in een rustiger fase gekomen, ik heb een huis dat afgestemd is op hen, ben bereid om bewust tijd voor hen te maken. Ik wil als vader ook echt een rol spelen in hun leven, er voor hen kunnen zijn. Nu is dat allemaal vrij oppervlakkig. Ik besef dat ik toen te veel dingen heb toegegeven onder invloed van mijn schuldgevoel. Maar ook, het lijkt me belangrijk voor het evenwicht van de kinderen dat ze me meer zien. Dat Lien een relatie heeft, heeft er niets mee te maken. Ik vind het een belediging dat ze dit zo probeert uit te leggen. Ik wil dit liefst niet via een juridische weg afdwingen, vandaar de stap naar hier. Het belang van de kinderen primeert, ook voor mij, maar een status quo is niet goed voor hen en ook niet voor mij. Ze hebben het recht om hun vader ten volle te kennen en ik heb het recht om ook voor hen te zorgen.

Hoe het verder ging

Het zijn niet mijn eerste gesprekken met Lien en Gregory. Ook drie jaar geleden, toen Gregory net had aangekondigd dat hij wou scheiden, kwamen ze een paar keer op gesprek. Toen werd al snel duidelijk dat Gregory geen weg terug zag en de breuk definitief was. Hij stelde zich toen eerder onverschillig op, wou zo snel als kon gescheiden zijn. Het leek meer op een vlucht. Ook bij het opmaken van het ouderschapsplan ging hij gewoon akkoord met alles wat Lien vroeg. Een diepgaander gesprek over schuldgevoel, ouderschap, afspraken, veranderde daar toen weinig aan. Vandaag is de situatie anders. Beiden hebben de scheiding voor een groot stuk verwerkt, er is meer afstand tussen hen. Bij Gregory merk ik duidelijk frustraties over de keuzes die hij toen heeft gemaakt. ‘Als ik daar nu op terug kijk, heb ik toegevingen gedaan om Lien te sparen, vanuit een onterecht schuldgevoel. In een relatie draag je schuld met twee, altijd.’ Lien van haar kant schermt vooral met het welzijn van de kinderen, de stabiele thuis die zij hen biedt. ‘Als hij ze toch zo graag ziet, waarom laat hij alles dan niet bij het oude. Ze hebben het nu al moeilijk met de wissel. Wat als het over nog meer tijd weg van mij gaat?’ Ik bespreek met hen dat er in dit alles geen ideaal scenario is en het beste scenario voor de kinderen datgene is waar beide ouders achterstaan. We praten over hoe kinderen de gevoelens, de angsten, de stress van hun ouders spiegelen. En vooral, dat kinderen onbeperkt loyaal willen kunnen zijn naar hun beide ouders. Beiden beseffen dat, maar zijn er tegelijkertijd van overtuigd dat hun visie de juiste is. ‘Uiteraard is hun vader belangrijk, maar ik vind het ook belangrijk dat ze niet uit een koffertje moeten leven.’ ‘Ik vind stabiliteit ook belangrijk, maar nog meer dat ik als vader een volwaardige opvoedrol heb in hun leven, zeker nu ze wat ouder worden.’ Omdat hun vraag een bemiddelingsvraag is richting een compromis én er voor al hun standpunten veel te zeggen valt, hou ik me in de gesprekken tot het rustig en uitgebreid aan bod laten komen van wat er leeft aan beide kanten. Zo weet Lien dat als Gregory doorzet, hij de kinderen naar alle waarschijnlijkheid voor de helft van de tijd toegewezen krijgt. Gregory op zijn beurt beseft echter dat het afdwingen van zo een regeling zijn contact met hen niet ten goede zal komen. De opening komt er op het moment dat er aan beide kanten een vorm van erkenning is. Gregory die Lien prijst voor wat ze deed de afgelopen jaren. Lien die begrip opbrengt voor het verlangen van Gregory om de kinderen vaker te zien. Hij wil de weg van de geleidelijkheid bewandelen. Ook bevestigt hij dat hij het er moeilijk mee heeft dat een andere man zijn kinderen nu vaker ziet dan hij, wat Lien begrijpt. Ze spreken af om het aantal dagen voor het de daaropvolgende maanden op te voeren tot 4 en het zo verder te bekijken en binnen zes maanden nogmaals een gesprek in te plannen.