SOS Relatie: het verhaal van Magali (33) en Serge (37)

Magali

Ik heb Serge leren kennen via Tinder. Ik date vaak via die weg, hield er al leuke contacten aan over. Ik ben al langere tijd single, heb me daar altijd goed bij gevoeld, maar de tikkende klok van mijn kinderwens maakte toch dat ik op een bepaald moment contacten anders ging benaderen. Voor het contact met Serge koos ik meer bewust, niet op het eerste gezicht zoals ik altijd al deed. Ik hoorde vaak dat ik daar teveel op af ga, ben me daarvan ook bewust. Uiteindelijk heeft die strategie me nog niet bijster gelukkig gemaakt, belandde ik altijd bij foute mannen. Ik verplichte mezelf om me meer open te stellen, meer te focussen ook op de inhoud, wat de andere zegt en doet, dan alleen maar een gevoel van spanning. De afspraakjes met Serge waren direct heel aangenaam, ik voelde me op mijn gemak bij hem, het klikte, we konden lachen en plezier maken, allemaal nieuwe ervaringen voor mij. Als ik een berichtje stuurde, antwoordde hij, als we afspraken was hij er ook, dat soort dingen. En ook al was die eerste grote spanning er nu niet, toch voelde ik me ook fysiek aangetrokken en keek ik telkens uit naar onze afspraakjes. Allebei wilden we niet te snel gaan. Serge heeft zijn huis op de buiten, ik leef in het hart van de stad. Hij draagt graag zorg voor zijn dieren, ik spreek meer af met vriendinnen. We accepteerden dat gewoon van elkaar. Toen de coronacrisis uitbrak en heen en terug rijden minder evident werd, beslisten we om in zijn huis te gaan samen wonen. Dat was praktisch het meest haalbare. De avond dat ik bij hem introk, voelde vreemd en onwennig. We hadden al vaker bij elkaar gelogeerd, maar dit was anders. De leeggemaakte kast voor mij maakte me dat heel duidelijk. Was het dit nu, dacht ik toen, mijn stap richting een stabiel leven? Ik had het me enigszins anders voorgesteld, grootser en ook met een duidelijk gevoel dat dit de man van mijn leven is, dit het leven is dat ik zo graag wil leiden. We zijn nu een paar weken verder en ook al loopt alles heel makkelijk en gemoedelijk, toch geraak ik dat onwennige gevoel niet kwijt. Het is alsof er iets mankeert, we een fase overgeslagen zijn en ik die mis. Ik ben bang dat het te snel gaat, het snel banaal zal worden, routine. Ik mis in alle eerlijkheid het aspect spanning, wat altijd een belangrijke trigger geweest. Verlangen naar de andere, het missen van de andere, het weerzien, soms wat aantrekken en afstoten, ik voelde me er zeker niet altijd gelukkig in, maar het zorgt er wel voor dat de andere mij blijft fascineren, ik het gevoel heb intens te leven. Is het niet fout als je elkaar nog maar zo goed kent, om deze stap al te zetten, dat houdt me nu enorm bezig. Ik wil mezelf, Serge geen pijn doen. Hoe bekijken we dit het beste?

Serge

Toen ik Magali leerde kennen was ik al een tijdje actief op een aantal datingsites, maar ik sprak zelden af met iemand. Ik ben geen veeldater, vind het belangrijk om potentieel te zien in een afspraakje. Ik vond het dan ook fijn dat Magali bereid bleek te zijn op een langzamere manier kennis te maken, eerst vriendschappelijk samen dingen te doen. Net daardoor voelde ik me snel op mijn gemak, het zo vaak omschreven gevoel van jezelf te kunnen en mogen zijn. Ik vond haar ook van bij aanvang aantrekkelijk, pittig, uitdagend, anders dan mijn rustige vriendinnen van ervoor. We verschillen op veel terreinen, maar op de een of andere manier werkt dat heel goed. Ik ben een jongen van de buiten, ik zou niet aarden in de stad, Magali woont er heel graag, maar geniet, dat merk ik nu, ook van de rust en de omgeving van mijn huis, de tuin. Wij verbleven regelmatig bij elkaar, maar hadden ook nog deels elk ons eigen leven. Over samenwonen hadden we het nog nooit gehad. Tot de coronacrisis er kwam. Ineens moesten we het wel hebben over hoe we onze relatie verder zagen. Elkaar weken niet zien was voor geen van ons beiden een optie en omdat ik moeilijk bij Magali kan intrekken, dieren heb die moeten verzorgd worden, koos Magali er voor om bij mij te komen wonen. Dat voelde aanvankelijk een beetje vreemd aan, snel ook, na al die tijd zo anders, alleen geleefd te hebben, maar dat gevoel is helemaal over. Het voelt nu goed aan, het gaat ook vanzelf tussen ons, we maken geen ruzie. Ik hou van harmonie, maar op de een of andere manier ervaart Magali dit ook als een bedreiging. Ze stelt zich veel vragen, bij het feit dat we zo snel zijn gaan samenwonen, bij onze rustige manier van samen zijn. Haar vorige relaties werden gekenmerkt door heel veel gevoel, passie, maar vaak ook grote conflicten. Ik zit zo niet in elkaar, zoek dat niet en ervaar de dingen ook zo niet. Waarom ruzie maken als je de dingen ook zo kan uitpraten? De laatste tijd merk ik dat Magali zich vaker terug trekt, ze wat afwezig is. Zij vreest dat we te snel zijn gaan samenwonen, de spankracht, de eerste aantrekking, het spel van verleiden, nu volledig vervallen is en we snel zullen leven als een saai, wat burgerlijk koppel, wat haar grootste vrees is. Ik denk dat het helemaal zo niet hoeft te zijn. De hele situatie maakt me wel onzeker, wat haar angst voedt, vermoed ik. Ik gedraag me dan wat te inschikkelijk, wat zij helemaal onaantrekkelijk vindt. Ik wil ook zo niet zijn. Misschien zijn we effectief te snel gaan samenwonen en vormt dit nu een te beperkte basis voor samenleven. Misschien moeten we het anders aanpakken. Ik hoop via deze weg antwoorden te vinden, want zou het bijzonder spijtig vinden mocht deze relatie beëindigd worden.

Hoe het verder ging

De gesprekken met Magali en Serge verlopen via Skype. Meer dan therapie zoeken ze een vorm van coaching. ‘Mijn vriendinnen zie ik niet en ik heb dit nu nodig’, geeft Magali aan. We hebben het eerst over het versneld samenwonen. ‘Ik ervaar het als een verlies dat we die eerste periode zo hebben afgesloten. Uiteindelijk kennen wij elkaar misschien niet goed genoeg.’ Ik geef aan dat er niet zoiets is als een ideale timing, samenwonen altijd leert of een relatie ‘goed’ zit, er geen enkel bewijs is dat die timing impact heeft op de slaagkans. Zo belanden we bij de angst van Magali voor een saai leven, het verlangen ook naar de spanning van een relatie op afstand. We exploreren die angst, die ze vertaalt als een druk. ‘Ik wil niet vast zitten in iets wat ik niet wil. Het is ook de reden waarom ik aan alle grote beslissingen in mijn leven twijfel. Ergens heb ik toch altijd schrik dat het mij niet zal lukken.’ Die onzekerheid voelt ook Serge. ‘Ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet. Ik probeer niet te veel druk te zetten, maar het maakt me ook onzeker. Zonde toch mocht dit fout gaan.’ In een volgend gesprek hebben we het over hun beeld van de liefde, relaties. Magali heeft het vaak over de spanning, de prikkels van de verliefdheidsfase, de vlinders, alle emoties die door je lijf gieren en je leven beheersen. Ik licht toe dat ‘spanning’ altijd een vertaling is van angst, van een hechtingsysteem in actie. Zolang je liefde daarmee associeert, het gaat over een onveilig relatieklimaat, over de eerste onzekere fase, waarbij je volop bezig bent met het zoeken naar veiligheid en zekerheid. Blijf je daarin steken of zoek je dit telkens op, je niet voorbij de toegangspoort van de liefde geraakt. Serge zegt dit te begrijpen. ‘Als ik het gevoel heb dat iemand me graag heeft en ik kan die vertrouwen, dan kan ik meer mezelf zijn. In onze relatie was dat zeker bij aanvang zo, maar nu veel minder, omdat het niet veilig aanvoelt, er altijd opnieuw die twijfel is.’ Magali beseft dat het cultiveren van gemis daarmee samenhangt. ‘Alsof ik beter om kan met ‘missen’ dan met ‘nabijheid’. Ik kan Serge niets verwijten, hij is een betrouwbare man, beschikbaar, kan er echt voor mij zijn. Ik bekijk dat nog te vaak negatief, alsof ik er niet voldoende moet voor vechten om de liefde, de aandacht waard te zijn.’ Ze willen allebei met een groter bewustzijn hiermee omgaan. ‘Ik twijfel’, zegt Magali, ‘maar besef nu meer dan ooit dat het deel is van wie ik ben en niets zegt over Serge of onze relatie.’ Ze besluiten wel om het appartement van Magali niet op te zeggen, postcorona ook nog dagen apart te wonen. ‘Dit helpt. Niet zozeer het samenwonen was een druk voor mij, maar vooral het gevoel dat dit definitief was.’ ‘Ik snap dat Magali die ruimte nodig heeft om in onze relatie te groeien en heb besloten me daarin ook wat minder aanpassend op te stellen, verder mijn ding te blijven doen. De rest komt wel.’