SOS Relatie: het verhaal van Sharon (33) en Jeroen (35)

Sharon

Ik leerde Jeroen kennen in het cultureel centrum waar ik als vrijwilliger werkte en hij de programmatie verzorgde. Ik was direct onder de indruk, hij leek zo zelfverzekerd, cool. Ik hou daar enorm van: mensen die er staan als een rots. Onze eerste jaren samen vond ik fantastisch, we delen werkelijk heel veel, op papier zijn we de perfecte match. We zijn allebei gepassioneerd door klassieke muziek, kunst, architectuur, lezen en deden van bij aanvang heel veel dingen samen. Op zo een gelijke manier dingen ervaren, ik kende het niet en het overtuigde me dat ik eindelijk de ware had gevonden. Ik vond hem ook fysiek heel aantrekkelijk. Zijn lengte, zijn massa donker haar, de blik. Als ik met hem ergens kom, kijken alle vrouwen, wat me een uniek gevoel geeft. Toch is niet alles rozengeur. Jeroen is heel gesloten. We hebben nog nooit ruzie gemaakt, al uitte ik al vaak ongenoegens en ja, ook op een emotionele manier, wat hij haat. Hij loopt daar volledig van weg, vindt het iets voor mensen die zichzelf niet onder controle hebben, zwak zijn en straft mij er dan ook voor door me dagenlang te negeren. Ook seksueel zijn er de laatste tijd dingen veranderd. Ik vind seks erg belangrijk, het is voor mij telkens een moment van erkenning. Ik wil voelen dat iemand mij begeert, aantrekkelijk vindt. Om die reden moet ik ook zelf iemand heel aantrekkelijk vinden. Die passie zorgt ervoor dat ik me vrouw kan voelen. Jeroen wijst me daarop almaar vaker af. Hij is te moe, heeft geen zin of vindt dat ik te opdringerig ben. Hij is mijn bezit niet, zegt hij dan. Ik zie dat niet zo, maar hoe vaker hij me afwijst, hoe meer frustratie er zit, en uiteraard geef ik daaraan dan ook uiting. Waarop hij me nog meer afwijst. Ook op mijn uiterlijk heeft hij commentaar. Ik ben volgens hem niet te dik, maar mijn benen passen niet bij een short. Ik ben de laatste tijd beginnen diëten, sport nu ook heel veel. Dan kwam er commentaar op het feit dat ik geen borsten meer heb, hij me daarvoor ‘beter’ vond en de wat zwaardere benen er wel bijnam. Ik voldoe dus nooit echt, een pijnpunt uit mijn jeugd waarmee ik tot op vandaag worstel. Ik leg de lat hoog voor mezelf, ben niet direct tevreden, Jeroen is ook zo, maar af en toe wil je toch ook eens horen dat het goed is of goed genoeg. Misschien is de kanteling er gekomen toen ik begon te praten over een huis kopen, een kind. Hij trok toen zijn wenkbrauwen en zei, komaan, dat meen je niet. Dat heeft toch nooit gespeeld tussen ons, zo burgerlijk. Ik heb nu het gevoel helemaal vast te zitten en weet niet hoe het verder moet. Ik hoop via deze weg in eerste instantie vooral een aantal zaken besproken te krijgen en te leren hoe we dat in de toekomst anders en beter kunnen.

Jeroen

Toen ik Sharon leerde kennen was ik nog maar pas uit een relatie met een veel jonger, heel mooi meisje. Dat was fun, maar inhoudelijk was er geen klik. Ik ben op dat vlak een echte man in een relatie. Uiterlijk is heel belangrijk, al moet ik mijn partner zeker ook inhoudelijk, mentaal als een gelijke ervaren. Met Sharon klopte dit. We houden van dezelfde dingen, ze is fijn gezelschap in alles wat ik zo graag doe. Wij zijn getrouwd omdat ik en ook zij ervan overtuigd waren dat wij nooit iemand zouden vinden die beter bij ons past. Ik ben ervan overtuigd dat als je veel dingen kan delen, dat zorgt voor een goede basis in je relatie. Misschien heb ik een aantal dingen onderschat. Ik ben een estheet en mijn partner fysiek aantrekkelijk vinden, is voor mij een evidentie. Ik vind Sharon een aantrekkelijke vrouw, maar heb me tot andere vrouwen al passioneler aangetrokken gevoeld. Maar gezien mijn vorige ervaring, dacht ik dat ik dat moest relativeren. Ik weet nu dat dit anders is. Ik mis het, zo simpel is het, zot lopen van iemand, niet van de andere kunnen blijven, maar ik zou daarom nooit ons huwelijk opblazen. Wat ik wel moeilijk vind is de bijna obsessieve manier waarop Sharon bezig is met het analyseren van ons gevoelsleven en vooral de afwezigheid ervan bij mij volgens haar. Ze wil altijd over alles praten, vindt dat ik uiting moet geven aan wat ik voel, maar ik heb daar totaal geen behoefte aan. Ik kom uit een gezin van echte intellectuelen. Mijn beide ouders waren prof en ze leerden me al heel vroeg kritisch in het leven te staan en me niet te veel te laten leiden door het momentane van een emotie. Als ik daar niet op inga, is het altijd drama en daarmee heb ik het echt gehad. Ik vind dat zo immatuur. Ik voel dat ook als erg dwingend aan, maar bij mij heeft dat een averechts effect. Net nu de dingen zo moeilijk lopen, doet ze er nog een schep bovenop door te beginnen over de aankoop van een huis, in de buurt van haar ouders nota bene en het hebben van kinderen. We hebben het daarvoor nooit over die dingen gehad. We wonen op een leuk appartement in de stad, belangrijk voor iemand die in de cultuursector actief is. Bovendien zijn het er nu niet de tijden naar om gekke dingen te doen, en een kind op de wereld zetten lijkt me dan ook geen goed idee. Ik snap ook niet die plotse oprisping van burgerlijk gedrag. Mijn ouders moesten die weg nog volgen, wij zijn vrij waarom zouden we ons leven niet inrichten zoals wij het willen in plaats van slaafs te doen wat sociaal en maatschappelijk blijkbaar nog verwacht wordt. Ik weet dan ook niet of het zinvol is dit verder te zetten. Ik wil niemand ongelukkig maken, maar ook niet onder druk staan om te veranderen.

Hoe het verder ging

Sharon en Jeroen zijn hoog opgeleide mensen met een uitgesproken neiging tot intellectualiseren. Vooral bij Jeroen is alles vanuit het hoofd benaderen een automatisme. Zodra hij op zijn beleving aangesproken wordt, begint hij te duiden en te verklaren. Zo hebben we het over wat hem met Sharon verbindt en hij heeft het over wat hij vanuit de filosofie daarover geleerd heeft. Ook Sharon grijpt vaak naar theorieën over het leven en de liefde. Ze denkt dat ze een quarterlifecrisis doormaakt en is daarvoor al een tijdje in therapie. ‘Ik vind het zo belangrijk om alles uit het leven te halen, dat het mij soms verlamt. Ik wil een ambitieuze vrouw zijn, blijvend studeren en mezelf uitdagen, een evenknie voor Jeroen. Ik leg de lat hoog. Maar ik zoek ook rust, zekerheden, dat weet ik nu door de therapie.’ Daarop reageert Jeroen met een intellectuele toelichting. We gaan hierop door en het wordt duidelijk dat beiden in conflict zijn met zichzelf, worstelen met wat ‘moet’ en wat op een dieper niveau leeft en nu komt stoorzenderen. Zo heeft Sharon altijd het gevoel gehad te moeten concurreren met haar jongere, perfecte zusje. ‘Zij is blond met blauwe ogen en hyperslank, ik donker en steviger. Zij is lief, innemend en heel sociaal, ik ben dwars en eigenzinnig. Zij is ondertussen gehuwd, heeft een schat van dochtertje. Ik voldoe helemaal niet aan dat plaatje.’ Omdat de concurrentie op de domeinen van het zusje te verpletterend was, zocht ze zich te onderscheiden, door op andere levensdomeinen, studeren, het intellectuele en culturele, zichzelf uitermate en perfectionistisch te ontplooien. Uit het verhaal van Jeroen spreekt dan weer de eenzaamheid van een kleine jongen die maar aandacht kreeg van twee heel intellectuele ouders door zelf zo snel als mogelijk een kopie te worden van die ouders. Slim, autonoom, met een absolute controle van alles wat gevoel is. Ze zien dat ze elkaar daarin ook gevonden hebben, in hun strategie om binnen hun gezin van oorsprong voor zichzelf een plaats te verwerven, aandacht en liefde te krijgen. Als het woord liefde valt, zie ik Jeroen een gezicht trekken dat bijna afgrijzen uitdrukt. Hij heeft het over een burgerlijk mechanisme dat mensen en vooral vrouwen klein houdt, een romantisch concept dat belachelijk veel mensen ongelukkig maakt. Ik heb het over wie we zijn als mens en ons allerdiepste overlevingsmechanisme, het aangaan van intieme verbanden en hoe belangrijk die zijn voor ons fysiek en psychisch welzijn. Als ik daarover wat uitweid, zie ik dat Jeroen stil wordt en Sharon emotioneel. Dat doorleefde inzicht blijkt het keerpunt in de therapie te zijn. Vanaf dan slagen we er beter in om vanuit hun beleving aan hun relatie te werken, dichter bij hun echte behoeftes aan verbondenheid en intimiteit te komen en minder zichzelf en de andere daarin af te wijzen. Uiteindelijk werk ik anderhalf jaar met hen. In die periode kopen ze een huis, in de stad, en stopt Sharon met instemming van Jeroen met de pil.