WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
05 juli 2021 Magazine
Veerle (38) en Pieter (36) zijn 13 jaar gehuwd en hebben 2 kinderen van 10 en 11. Recent is uitgekomen dat beiden het afgelopen jaar een relatie hadden buiten hun huwelijk. Ze willen uitzoeken of een nieuwe start kan.
SOS Relatie - Column voor Libelle
Ik leerde Pieter kennen toen ik 17 was. Hij was nieuw op school, wijs, knap. Zijn grote gedrevenheid intrigeerde me en dat hij was gek op mij. Wij beloofden elkaar eeuwige trouw, geloofden dat we voor elkaar gemaakt waren. Die zekerheid en vastigheid was alles waarnaar ik op dat moment verlangde. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was, mijn vader bleek homo en heb ik pas recent beter leren kennen. Mijn mama kon een gezin met drie niet aan, er passeerden veel foute mannen, geldproblemen…Pieter voelde als thuis komen. Ik ben direct na het middelbaar beginnen werken, hij studeerde en werkte ook, en sparen, heel veel sparen. We wilden graag kinderen, hij omwille van het gezin, besef ik nu, ik omdat ik het graag anders wou doen, de liefde van en voor mijn kinderen, dat voelde aan als iets dat me heel maakte. Ondertussen was Pieter hard bezig met carrière maken. Hij was er vaak alleen maar tijdens de weekends. Ik deed het merendeel van de tijd de dingen alleen. Als ik al eens klaagde over het feit dat we zo weinig deden als koppel, ik me toch vaak ook alleen voelde, herinnerde hij me altijd aan ons plan, als tieners. Hij had me toen met veel overtuiging uitgelegd dat hij de eerste 15 jaar van zijn leven keihard zou werken, alles zou opbouwen en we dan nadien konden genieten, de dingen konden doen die we graag wilden. Ik dacht toen dat het een soort van droom was, maar hij pakte het ook echt zo aan. De kinderen zag hij als mijn taak en tegen dat het financiële plaatje rond was, waren ze al wat groter en konden we als gezin maximaal genieten. De villa kwam er inderdaad, het zwembad, het buitenhuis, geld op de rekening, alles wat we materieel maar konden wensen, maar vanbinnen voelde ik me almaar leger en eenzamer. Tot Filip op mijn pad kwam, de meester van een van de kinderen, net gescheiden, lief, romantisch, vooral bezig met dingen die niets met geld te maken hadden. We beleefden een korte, heel intense romance, ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld, zo op en top vrouw. Toch voelde ik ook dat ik Pieter nog graag zag en ik ook niet uit dit leven zomaar kon stappen, hoe erg dit ook klinkt. Naar een rijhuisje verhuizen zonder middelen, ik vrees dat alle gevoel van romantiek snel voorbij zou zijn. Ik zette er een punt achter, ging toen ook een tijdje naar een psychologe, ging me opnieuw meer inzetten voor mijn huwelijk. Net dan ervoer ik meer dan ooit hoe afwezig Pieter was. Hoe hij ook tijdens de weekends dat hij er was, er vooral niet was. Ik was het als iets gemakkelijks gaan beschouwen, nu maakte het mij onrustig, angstig ook. Na herhaaldelijk proberen praten hierover, gaf hij uiteindelijk toe dat er iemand anders was, op het werk, maar hij dat niet echt zag zitten, met mij, ons verder wou, maar het niet echt meer voelt, het ook niet meer weet. Dat willen we graag uitzoeken, of onze levensdroom nog een basis heeft.
Toen ik Veerle voor de eerste keer zag, wist ik het, dit is de vrouw waarmee ik verder wil, een gezin en kinderen. Ik was amper 17, maar ben altijd zo geweest. Ik weet wat ik wil, ga er ook ten volle voor, stop maar als ik mijn doel heb bereikt. In een gesprek een tijdje geleden met mijn coach die me al langere tijd begeleidt in mijn carrière, ging het er laatst nog over. Waar die drang vandaan kwam. Ze zei toen dat ik het profiel heb van een echte overlever. En dat herken ik wel een beetje. Ik groeide op in een gezin met vier zonen, ik ben de derde. Mijn moeder heb ik nooit gekend, ze stierf bij de geboorte van mijn jongste broer. Wij zijn grotendeels opgegroeid bij mijn grootouders en toen ook zij overleden, een tijdje in een pleeggezin. Mijn pleegouders verhuisden vaak, door het werk van mijn pleegvader. Hij was ook heel streng en autoritair. Ik heb toen al geleerd dat me aanpassen de beste strategie was om vooruit te komen. Ik wou zelf echt een ander leven, geen financiële zorgen, een veilig nest. Ik heb van jongs af aan gewerkt en gespaard. Ik heb ook altijd mijn broers geholpen, die het tot op vandaag erg moeilijk hebben. Een van mijn broers is ook al overleden, door een ernstige drugsverslaving. Ik weet dus wat ellende is. Ik ben dan ook dankbaar voor het leven dat ik tot nu toe kon leiden, de dingen die ik heb kunnen realiseren, het betere leven voor mijn kinderen. Ik voel de laatste jaren wel dat ik voor al het werken van de afgelopen 20 jaar ook wel een prijs heb betaald, misschien teveel heb gedacht dat ik alles in een plan kon gieten en de omgeving wel zou volgen. De verliefdheid van Veerle was een echte wake-up-call. Daarna probeerde ik de dingen wat meer in evenwicht te krijgen, meer thuis zijn, maar voelde dat er voor mij totaal geen ruimte was, niet bij Veerle en ook niet bij de kinderen. Bovendien leerde ik in die periode ook iemand kennen via het werk, een wat rijpere vrouw met veel diepgang en een enorme maturiteit. Haar veerkracht, de wijze waarop zij in voeling is met haar emoties, haar kwetsbaarheid en behoeftes, hoe ze die naar buiten kan brengen. Ik voelde me enorm aangetrokken tot haar, werd verliefd op een heel ontwrichtende manier. Het vocht in mij, het verlangen naar haar, maar ook het leven dat ik heb en niet wil kwijt spelen, de angst voor verlies. Toen ze voor langere tijd naar het buitenland moest heb ik radicaal beslist haar niet meer te zien of te contacten. Dat deed pijn, maar voelde ook bevrijdend. Daardoor echter weet ik nog beter wat er thuis niet is, hoe hard wij naast elkaar leven, hoe weinig wij delen, omdat we het nooit gedaan hebben. Via deze weg wil ik echter alles aan doen om wat we opbouwden te kunnen behouden en ons gezin, onze relatie terug op de rails krijgen.
Omdat Veerle en Pieter geen thuis kenden, hebben ze die met en voor elkaar gecreëerd door heel vroeg al te settelen. We hebben het er kort over dat het vaak deel is van een overlevingsstrategie, iets waarin ze zich allebei herkennen. Als ik vraag wat ze via de bemiddeling willen bereiken heeft Pieter het over ‘een plaats in huis, in mijn gezin, ik voel me altijd het vijfde wiel aan de wagen’. Veerle heeft het over ‘me echt verbonden voelen met iemand’. Gedurende een aantal sessies gaat het over koetjes en kalfjes, het gezin, de kinderen, kleine conflicten. Het onderwerp ‘tweede relaties’ wordt daarbij volledig uit de weg gegaan, al staat het wel de hele tijd als een soort van olifant in de praktijkruimte. Ik benoem uiteindelijk zelf de druk, dat er iets duwt wat echte verbinding in de weg staat. Als ik peil naar hun gevoel, reageren ze koel, vanuit het hoofd. ‘Tja, het is gebeurd, daar is nu niets meer aan te veranderen.’, zegt Veerle. ‘Ik kan moeilijk kwaad zijn, want ik deed het ook,’ voegt Pieter toe. ‘Hoor ik het goed dat jullie het als een goede zaak zien dat dit is gebeurd?’ suggereer ik. Daarop reageren ze ongemakkelijk. Ik vertel wat overspel doet met het vertrouwen, dat het altijd woede oproept, omdat het zo bedreigend is. Ik geef ook aan dat ik in hun lichaamstaal andere dingen zie dan wat ze zeggen, ze zich van elkaar afkeren, Pieter naar buiten kijkt. Kwaadheid kan en mag, zeg ik, en het alleen tussen hen kan bewegen als die kwaadheid ook gedeeld wordt. Kwaadheid vaak geen ruimte krijgt omdat mensen het ervaren als de geest uit de fles die alles zal doen ontploffen. Ze, hij nu kwaad mag worden, we gewoon alle drie blijven zitten, ook als er geroepen wordt. Het is een tijdje stil. Schoorvoetend heeft Pieter het over de pijn. ‘Ik vind het wel erg dat ze dit deed, na alles wat ik voor ons heb gedaan, het mooie leven dat ik haar gegeven heb.’ Hij spreekt haar ook rechtstreeks aan. ‘En dan nog met zo iemand, de leraar van de kinderen, zo een vernedering voor mij.’ Op dat moment begint Veerle te wenen. Ze heeft het over haar eenzaamheid. Richt zich tot hem. ‘Het was altijd en overal ik alleen met de kinderen, al die feestjes, al die avonden, al die momenten. Het was altijd jouw masterplan. Heb jij je eigenlijk al eens afgevraagd wat ik wil, wat mij gelukkig maakt? Wat denk je, dat ik gelukkig word van me altijd aan te passen aan jouw agenda? En dan beginnen met die ene van op het werk. Slim en belezen en diepgang, ja hallo, niet moeilijk. Als je geen kinderen hebt en geen partner en alleen maar bezig moet zijn met jezelf. En maar leuteren over maturiteit. Als ze echt zo goed in elkaar zit, laat ze jou als vader van twee kinderen met rust, punt.’ Achteraf blijkt deze sessie cruciaal. De daaropvolgende sessie slagen we er in om opnieuw vanuit het overspelverhaal te kijken naar hun diepere behoeftes en die met elkaar te delen. Ze geven hun huwelijk opnieuw een kans en blijven tot op vandaag om de twee maanden komen bij wijze van ‘onderhoud'.