Spoken

Als hij zit, legt hij zijn map met papieren op de tafel. Of het niet stoort, vraagt hij. Hij heeft zich goed voorbereid. Omdat hij het weet. Dat hij te emotioneel zal worden zodra hij praat. En hij wil alles uit dit gesprek halen. Hij bladert en legt recht. Bladert opnieuw, herschikt. Zijn handen trillen. Dat ik tijd heb, zeg ik. Voor hem. En als ik iets niet begrijp, ik het zal vragen. Hij zakt dieper in de stoel, een zucht. En vertelt. Het is nu vijf weken sinds ze weg is. Maar in zijn hoofd is hij er 24 op 24 mee bezig. En hij wil daarvan af. Het zou helpen mocht hij begrijpen waarom ze ging. Zomaar. Van de ene op de andere dag. Nog samen op weekend geweest. Nog fijn gevreeën. En maandag het bericht. Wij moeten praten. De korte boodschap. Ik voel het niet meer. Hij had de dagen erna gesmeekt om een gesprek. Ze hadden gebeld. Ze had het proberen uitleggen. Whatsapp, mail. En ja, hij geeft het toe. Hij had niet goed gereageerd. Boos. “Hoe kun je? Weet je wel wat je doet met mij?” Waarop zij gezegd had: “Hier stopt het.”

Hij ziet het als ghosting, uitgegomd en genegeerd. Opnieuw een zucht, wat gerommel in papieren, hij legt ze voor mij. Een print van hun elektronische berichten. Hij smekend, dreigend, emotioneel overspoeld. Zij helder, afstandelijk, rationeel, duidelijk. En uiteindelijk ook afsluitend. Bij zijn laatste dreigement, iets over niet meer verder willen leven. Hij beseft het, zegt hij, dat het erover was. Zijn zus had het hem ook duidelijk gemaakt. Hoe manipulatief dat was. Hij had zijn excuses aangeboden, maar ze had niet meer gereageerd. Ghosten dus. Dat ik zijn gevoel begrijp, het afsluiten van een interactie buiten zijn wil. “Waarom”, vraagt hij. “Waarom doet ze dit?” Zijn ogen smeken.

Ik zeg hem dat hij volgens mij niet zoekt naar een verklaring voor haar gedrag. Maar naar een magische formule om terug te kunnen keren naar wat was. Maar ik ben geen maraboet. En zijn paniek, de manier waarop zij hem vandaag bezet en bezit, buiten haar wil om, gaat over hem. Zijn angst om te landen bij zichzelf, om te voelen wat het is, leven met zichzelf. Alleen in zijn eigen gezelschap.

Hij vindt alleen zijn verschrikkelijk. Of ik dat programma al gezien heb op Eén, Door de bomen . Drie dagen alleen in een bos. Ernaar kijken alleen al vindt hij ondraaglijk. En hij weet het, zijn zus zegt het hem zo vaak. Zij is al zolang alleen, maar gelukkig zou hij het niet noemen. Ik vind 'gelukkig' het foute concept, vul ik aan. Ik ben ervan overtuigd dat het alleen lukt om gerust te zijn, te landen, met jezelf te zijn, net omdat er ooit anderen waren die je het gevoel gaven dat ze er zijn als je hen nodig hebt. Ik leg uit dat je net daardoor ook veiligheid bij jezelf ervaart. Omdat we als sociaal dier bestaan vanuit de erkenning, de blik van de ander.

Of hij dat alsnog kan leren, is zijn vraag. En hoe hij dat dan doet. Door zijn hart terug te halen, antwoord ik. En er zelf zorg voor te dragen. Te troosten, te durven voelen wat afscheid met hem doet. En zoiets lukt door te doseren. Niet drie dagen in een bos. Maar om te beginnen een half uurtje. Ademhalen, zakken in jezelf. En wanneer nodig: tanken, bij anderen. Zijn zus, hier, een collega, de kinderen. Hij neemt zijn bundel papieren en schuift ze door. Of hij dit alvast bij mij mag leggen. Dat ik er goed voor zal zorgen. Tot onze volgende afspraak.