Uit-gelachen

Wanneer het juist fout ging? Ze weet het niet, zegt ze schouderophalend. “Toen we stopten met lachen”, pikt hij in. Ze kijkt hem geïrriteerd aan, draait haar ogen weg. “En toen je zo begon te kijken”, voegt hij eraan toe. Waarop zij haar stoel wat verder wegschuift. “Er valt ook niets te lachen”, verdedigt ze. Ja, humor heeft hij nog altijd, voorbij de voordeur dan. Daar waar het publiek hem niet kent en enthousiast applaus geeft voor zijn geestige woordspelingen en spitse ironie. Met 'publiek' doelt ze op vrienden, familie, kennissen, collega's. “Overal de vrolijke Frans, behalve thuis”, zegt ze. Bitterheid in de ondertoon en misprijzen in het gezicht. Hij kijkt de andere richting uit en mompelt. “Ach, daar gaan we weer.” Het is even stil.

Hoe dat dan was, toen ze wel nog samen lachten, probeer ik voorzichtig. “Tja, daar kijk ik ondertussen al zo doorheen hoor”, zegt ze bitsig. Dat ik het toch nog graag wil horen, is mijn antwoord. Waarop hij van wal steekt. Dat het de reden is waarom hij indertijd, 15 jaar geleden, zo instant voor haar gevallen was. Haar warme, gulle lach. En hoe gelukkig het hem telkens maakte als hij voor die lach kon zorgen. Hoe ze toen schijnbaar al zijn grapjes leuk vond. En dat de grappen toen niet leuker waren dan nu, maar de lach er nooit meer was. En hoe hij dat miste. Ze verschuift even op haar stoel. En toen ze langer samen waren, het ook nog wel lukte, gaat hij verder. Op momenten dat er ontspanning was. Reizen. Een weekend weg. Tijdens het vrijen. Toen hij ineens een wind liet en zij dat ontladend grappig vond. Toen zij nieuwe lingerie showde en ze het bandje van de beha pas na een halfuur open kregen.

Ik zie haar ontspannen. Het schild van kritiek en misprijzen even neergelaten. Dat hij misschien wel gelijk had. Over dat lachen en zo. En ze daarnet niet echt eerlijk is geweest. Dat ze heel goed wist waar en wanneer het fout ging. Ze verkrampt, kijkt weg. Spreekt stil. Het personeelsfeest. Hij die haar niet zag, maar zij hem al te goed. Hoe hij zijn uiterste best deed om haar aan het lachen te brengen. De jonge stagiaire. En hoe die zich dat heel erg liet welgevallen. Luid lachend, hoofd achteruit, de lange blonde haren breed uitwaaierend en zijn blik. Die blik. Die ooit voor haar was, maar al jaren niet meer. En hoeveel pijn het haar gedaan had, om hem daar en toen zo te zien. Ze had zich diep geschaamd. Haar rimpels. Haar zacht geworden armen. Het gevoel totaal belachelijk te zijn in het zwarte jurkje voor de gelegenheid. De onmogelijke concurrentie ook. Er lopen tranen over haar gezicht. Hij kijkt verbouwereerd. Geschokt. Dat hij het niet wist en het nooit zijn bedoeling was. Geen bijbedoelingen ook. En zwijgt.

Net als ik het gesprek wil hervatten, doet hij iets totaal onverwachts. Hij gaat op zijn knieën en draagt een gedicht voor. Shall I compare thee to a summer's day . Ze ontdooit nu volledig, glimlacht. Hij omarmt haar, fluistert iets in haar oor wat haar doet lachen. Niet gul of uitbundig, maar wel vrij en ontvankelijk. En ik krijg het gevoel iets magisch meegemaakt te hebben. Die avond mailt een single klant mij. Ze wil een man met gevoel voor humor. Waarop mijn vraag. De humor die verovert, scoort en bewondering oogst? Of de humor die afgestemd is op die ene, die verbindt en ontlaadt? Ze gaat voor het tweede en sluit af met een smiley.