Waarom lijkt het met twee toch altijd leuker?

Ze heeft het helemaal gemaakt, in een meer dan typische mannenwereld. Alle werkruimtes waarin ze komt, alle mensen die ze aanstuurt. Mannen. Ze ademt dagelijks lucht verzadigd van testosteron, zegt ze lacherig. Maar alleen haar mond staat in voor die lach, haar ogen blijven me koel en beheerst aankijken.

Op-en-top vrouw. Open schoenen, de skinny jeans, het decolleté, een frivool piepend behaatje. Ze is knap, zoals in advertenties. Afgelijnd, perfect, het lichaam dat gedragen en onderhouden wordt als was het een opgepoetst harnas. De hakken van 10 cm zijn een vast onderdeel van de uitrusting. Zo nodig om zich net in die wereld te handhaven. Hypervrouwelijkheid als wapen. Het helpt me om mij te onderscheiden, niet ‘one of the guys’ te zijn.

Ze heeft het over ‘pa’. Afwezig, beroepsmilitair, altijd ergens in de wereld op missie, onderweg. Ze denkt dat hij haar keuze heel okay vindt, maar zeker is ze niet. Ze had al een aantal relaties. De foute versie van vaderen. Domineren. Bepalen. De laatste had het heel erg. Klein houden. Het vrouwtje dat prinses moet zijn, nooit echt vrouw mag worden, nooit vlees en bloed. Dat laatste letterlijk. Hij vond maandstonden iets vies. Haatte het aanzicht van een maandverband in de winkelkar. Dat moest ze kopen als hij er niet bij was. Uit het zicht, uit het zicht ook thuis. Ze koos uiteindelijk voor een spiraal die het ‘probleem’ oploste, maar miste de terugkerende herinnering aan haar identiteit.

Ze is nu al een paar jaar alleen, heeft hard gewerkt aan zichzelf. De standaarduitdrukking voor ‘diep gezeten’. ‘Hard’ voelt hard aan, als een beschermende, niet doorlaatbare grens rond alles wat emotie is. Ze kan perfect alleen zijn, zegt ze stellig, maar met twee lijkt het leuker. Dingen doen, daar heeft ze het over. Ik zie de lange weg voor mij. Van dat mooie hoofd richting een lichaam dat snakt naar aandacht, nabijheid, affectie. Weg van angst en verdediging, richting ontvankelijkheid en overgave, erkenning en herkenning. Het kruispunt waarop ze vandaag staat.

En ik bedenk dat je maar vrouw kan zijn dankzij de mannen in je leven. Als vader, als geliefde, als zoon of vriend. Die je bevestigen in je meisje, vrouw, moeder, geliefde zijn. Je kern raken, koesteren, strelen, laten leven. En dat dit evenzeer geldt voor mannen, ook als die erkenning en aanraking er komt door een andere man of bij een vrouw door een andere vrouw.

Het is die dag vrouwendag en op Willy worden alleen vrouwen gedraaid, een concept dat me stoort. Ook andere media, de sociale op kop, hebben het over powervrouwen, topwijven, vrouwen met ballen, strijdvaardig en -lustig. Ik lees en hoor vooral frustratie, kwaadheid, verwerping en weet na al die jaren dat het zo niet werkt. Omdat aanvallen en afvallen op afstand zet, de hakken in het zand. De andere het gevoel geeft het niet en nooit goed (genoeg) te doen. En hoe het anders kan. We op zo een dag beter al die mannen vieren die ons vrouw zijn hebben gevormd en bepaald. Opdat ze het vanuit die bevestiging beter en met meer overgave zouden doen. Omdat er dan ook een mannendag kan komen, een erkenning voor alles wat mannen zijn, dankzij de vrouwen in hun leven. En we dan vaker als vrouw alle vrouwen kunnen zijn.