Waarom we soms willen geloven in sprookjes

Zij, in een witte zijden jurk van Dior, kijkt glunderend naar hem op. Hij, in een op maat gesneden zwart pak, heeft zijn hand teder, maar vastberaden op haar pols gelegd. Dit is een kiekje van twee mensen die elkaar tegenkomen op een dingetje van het werk. En de hele wereld ging er loos op.

Het gaat natuurlijk om wie er afgebeeld is. Acteurs Brad Pitt en Jennifer Aniston vielen op de Screen Actors Guild Awards beiden in de prijzen, hij voor beste mannelijke bijrol bij de film Once Upon A Time... In Hollywood, zij voor beste actrice in een dramaserie voor The Morning Show. De twee wisselden kort felicitaties uit backstage, waar Pitt vervolgens bleef staan om (“met trots en liefde”, dixit The Hollywood Reporter) te kijken naar de overwinningsspeech van Aniston op de monitor. Die twee korte momenten waren voldoende om sociale media te doen ontploffen van geruchten dat de voormalige geliefden weer een relatie zouden hebben, of dat er op zijn minst sprake was van geflirt.

Hoeksteen van romantiek

Dertig jaar geleden vormden Aniston en Pitt de hoeksteen van wat romantiek betekende in de jaren 90: blond haar, blauwe ogen en een goedzittende jeans. Toen de twee trouwden in 2000 bevestigde het koppel de Amerikaanse droom, bij hun scheiding in 2005 vestigden ze records in tabloidverkoop. Beiden vonden andere partners, maar celebritywatchers en de menigte bleven hopen dat de twee elkaar toch ooit weer zouden terugvinden. Dat zowel Pitt als Aniston op hetzelfde moment single zijn, beiden hun professionele piek beleven en ze duidelijk nog enige vorm van genegenheid voor elkaar koesteren is enkel olie op het premature vreugdevuur.

Hoe komt het dat de relatieperikelen van celebritykoppels ons zo roeren? Waarom supporteren we voor bepaalde ‘matches’ terwijl andere liefdesverhalen van nochtans even beroemde mensen ons koud laten? Hoezo domineren Koen Wauters en Valerie De Booser al een hele week de BV-katern, terwijl andere scheidingen eerder geruisloos voorbij lijken te gaan?

Volgens relatiedeskundige Rika Ponnet heeft veel te maken met de perceptie dat die koppels creëren over hun relatie. Koen Wauters heeft tot op het einde heel bewust gecommuniceerd over zijn liefdevol gezin, over zijn bewondering voor zijn vrouw en over hun goede huwelijk. Ook Brad Pitt en Jennifer Aniston kwamen op die manier in het nieuws, een beeld dat ze ook nog eens zelf bekrachtigden door bijvoorbeeld hun outfits op elkaar af te stemmen.

Sprookjeshuwelijk

“Natuurlijk ziet de realiteit er anders uit”, zegt Ponnet. “Niemand is zeventien jaar samen (zoals Wauters en De Booser, KS) zonder blutsen en builen, dat is normaal. Zeker relaties van mensen in de spotlight staan onder grote druk, omdat ze veel aandacht krijgen, veel aantrek hebben bij het andere geslacht, weinig thuis zijn of tijd voor elkaar kunnen maken... Dat zijn allemaal dingen die een relatie kunnen bedreigen. Het is dus onmogelijk dat die relatie enkel over rozen ging, maar wij hebben er duidelijk wel af en toe behoefte aan om dat te geloven.”

Onze nood om vast te houden aan een beeld van perfecte liefde, een sprookje haast, is ook de reden waarom we nog altijd naar trouwfeesten van royalty’s kijken en waarom bijvoorbeeld de bouquetreeksen nog steeds vlot over de toonbank gaan. “We grijpen graag naar dat soort verhalen in tijden waarin het relationeel allemaal wat moeilijker en verwarrender is geworden. Het klassieke liefdesepos van ‘de ware liefde die alles overwint’ zien we maar zelden waargemaakt in ons dagelijks leven en dus houden we des te meer vast aan de ‘sprookjeshuwelijken’ die openbaar gemaakt worden, en zijn we eveneens overstuur wanneer het dan toch mis loopt”, aldus Ponnet.

Volgens de relatiedeskundige is het smullen van het wel en wee vanuit de bedstee van de doorsnee BV echter meer dan wat escapisme of doelloos bladeren in een glossy. “Onze drang naar dat soort artikels wijst op een diepe, menselijke behoefte aan harmonie, liefde en op een veilige manier verbonden zijn. We hebben zulke verhalen nodig.”