Wanneer een allesoverheersende verliefdheid oud zeer blootlegt

Hij is, sinds hij haar kent, zeven kilo kwijt. Een brandend vuur dat hem drijft, vrijmaakt van honger, doet sporten, weinig slapen. Hij heeft gelezen dat je verliefdheid met een manie kunt vergelijken en zo voelt het ook. Alsof hij de wereld aankan, er alles aan doet ook opdat die wereld hem ziet. Hij heeft het gevoel zich voor het eerst te tonen zoals hij ook echt is.

Een kledingstijl waaruit zorg, mannelijkheid, esthetiek spreekt, iets waaraan hij voorheen nooit veel aandacht gaf. En ze ziet hem, dat ziet hij. De bewonderende verwondering in haar ogen, telkens als ze elkaar ontmoeten. Dat gebeurde voor het eerst een paar maanden geleden, zijn toevallige bezoek aan de bibliotheek. Zijn vraag naar een boek, haar antwoord, het spontane gesprek dat volgde, vloeiend, vanzelf en direct van een intensiteit zoals hij nog nooit gekend had. Ondersteboven voelde hij zich die dag, een kracht die van hem bezit nam en hem niet meer verliet.

Hij ging sindsdien vaak naar de bibliotheek, kende ondertussen ook haar werkschema. De ontgoocheling als ze er niet was, terwijl hij het verwachtte. Ze hadden hun gevoelens uitgesproken, maar ook ontdekt dat er een andere was, kinderen. Een gelijkend liefdesleven. Afstand, functionaliteit, afwezigheid van warmte, affectie, seksualiteit. Ze worstelden. Hij zeker.

Bij haar een vermoeden, omdat ze het niet uitsprak en vaak dubbel was in haar signalen. Hij werd gedreven door storm en drang, zij ging er soms in mee, maar vaker niet. Onbetrouwbaar in haar afspraken buiten de bib. Want die kwamen er, maar werden meestal niet gehonoreerd. Het zorgde ervoor dat zijn gevoelens alleen maar intenser werden, obsessief, aangedreven ook door een diep verdriet. Dat hij niet kon duiden. De reden van onze gesprekken.

We ontdekken gaandeweg dat telkens als hij het heeft over haar, daarop bijna automatisch een verhaal volgt over zijn vader. Dementerend, meer dan ooit niet beschikbaar en vooral kritisch, afwijzend. Hij weet dat hij het hem niet kwalijk kan nemen, dat hij een zieke mens is, zegt de verpleegkundige. Maar als hij in zijn ogen kijkt, telkens weer die kwade blik – sinds altijd.

Het gaat over je best doen, hoe dat punten opleverde aan het thuisfront. Het ging toen over studeren, sport ook, de juiste geest in het juiste lichaam. En als vanzelf vloeit ook deze vaststelling in ons gesprek over naar haar. Hoe hij ook daar probeert om te behagen, te verleiden, te scoren. Door er alles aan te doen om de liefde te verdienen. Omdat je die vanuit zijn beleving nooit zomaar kan krijgen, maar mogelijk wel als je in staat bent de beste versie van jezelf te zijn. En dat hij daar dan weer verdrietig van wordt, zonder het te snappen.

Misschien is het een oud zeer, geef ik aan. Het niet geaccepteerd worden als kind, zoals het kind is. De voorwaardelijke liefde als een voorgehouden wortel. Want goed was nooit goed genoeg, en dus kwam ze niet, die liefde. En leerde hij vooral dat liefde een niet ingevuld verlangen is, dat de andere er nooit echt is, dat het gaat over “niet hebben”. En net dat systeem herhaalt hij, zoekt bij haar op. Om alsnog te krijgen wat er nooit was.

De obsessie, de fixatie op haar gaat over het wanhopig proberen realiseren van een droom, een relationele illusie. Of zij dan de spiegel is, vraagt hij zich af. Waarin hij alles ziet wat nooit was en nooit zal zijn. Wat ik bevestig, maar ook aanvul. De spiegel die hem glashelder zijn diepere behoefte toont. Graag gezien worden, intimiteit, beschikbaarheid. En dat het de leidraad kan zijn voor het leven dat komt.