01 april 2022 Column
Ze hadden aan de Pont Des Arts in Parijs hun love lock bevestigd. Een rood hartje, gegraveerde initialen, de apotheose van een weekend bol van romantiek. Alle ingrediënten waar sprookjes van gemaakt zijn. Toen moest nog het belang van de juiste verhoudingen blijken.
Column voor Het Nieuwsblad
Ze heeft nog altijd de foto in haar portefeuille zitten, zij met hem, hij met haar, voor altijd. Al hadden ze er toen van die ‘altijd’ nog maar drie maanden opzitten. Negentig dagen leven vanuit dat grote, allesoverstijgende gevoel. Verdrinken in clichés: de zonsondergang hand in hand, eten bij kaarslicht, het bad met rozenblaadjes, de zee van theelichtjes.
Ze had zich volgezogen, hongerig als ze was naar dit. De andere die je ziet, als de ene ware juiste. Alles wat ze zei als grappig, boeiend. Alles wat hij zei als honing. De golf aan bevestiging en bewondering had haar overspoeld en alle gevoelens van falen, niet voldoen, niet liefdevol zijn weggevaagd. En ja, er was een klein stemmetje geweest, in een uithoek van haar hoofd. Dat het niet kon. Te mooi om waar te zijn. Maar ze had er niet naar geluisterd.
Zei men niet dat het belangrijk is je innerlijke criticus te negeren? Te geloven dat je wel de moeite waard bent? Dat hij altijd naar haar kwam, naar haar huis, had ze ook vanuit dat licht bekeken. Hoeveel moeite deed hij niet voor haar. Dat hij haar meestal liet betalen, zijn geld zat even vast in een belegging, parkeerde ze bij het stemmetje. Iets wat ze niet toeliet. Niets trouwens wat de absoluutheid van wat ze beleefde, zou aantasten. Omdat ze altijd al zo graag wou geloven dat het ook voor haar weggelegd was.
Liefde zoals in de romcoms waarvan ze stiekem fan was. En nu ze eindelijk haar prince charming gevonden had, zou niets meer in de weg zitten van een leven lang en gelukkig. Ze ging ver in dat niets. Leende hem haar wagen. Liet hem wonen in haar appartement aan zee. De kleding die ze shopten, betaalde zij. Omdat echte liefde niet over geld gaat. Nooit.
Reacties van haar kinderen. Vriendinnen. Hij duidde het als jaloersheid, wat ze volgde, wat pijn deed, maar waardoor ze nog blijer leek te zijn met hem, nog meer overtuigd van de waarde van wat ze hadden.
Tot die ene dag. Hij zou er niet zijn. Zaken. En zij de stad introk, op zoek naar een cadeau voor zijn nakende verjaardag. Ineens zag ze hem lopen, gearmd, liefdevol kijkend naar de vrouw naast hem. Tot ze zich realiseerde dat zij niet die vrouw was, een winkel binnen vluchtte. Blinde paniek maakte zich meester van haar. Ze liet zich oppikken door de vriendin die gebleven was, ondanks. Een bad van warmte en begrip.
Ze bleef hem aanvankelijk toch nog zien. Want had ze het wel juist gezien? Misschien was er een verklaring? Maar het stemmetje in de uithoek van haar hoofd zweeg niet meer, klonk almaar luider.
Ze ontdekte dat hij vaker met vrouwen afspraak, veel vrouwen. Ze herkende zich in die vrouwen – en misschien was dat nog het pijnlijkste van al. De overgave, de verliefde, bijna naïeve blik in hun ogen. Toen ze hem confronteerde, ontkende hij, maar de daaropvolgende tijd verdween hij uit haar leven.
Ze is gestopt met proberen te begrijpen hoe het werkt bij hem. Ze wil wel uitzoeken waarom het zo gewerkt heeft bij haar. We hebben het over haar diep verlangen naar graag zien, graag gezien worden. De honger na een lang dieet van afwezigheid van een andere. En hoe daarmee niets fout is. Omdat hij gewoon het eten leek te zijn waarnaar ze al zo lang snakte. De love lock waarvan ze deel wou uitmaken. Volgende keer wil ze het anders. Geen romcomscenario. Geen verliefdheid op de liefde. Maar een groot hart dat spreekt mét dat stemmetje in het achterhoofd.