Wat als je ‘donderdagrelatie’ niet meer werkt?

Het leek aanvankelijk het beste van twee werelden. Een vast engagement. Als in: een betrouwbare man, boeiend ook en de seks is telkens fijn. En de rest. Een drukke job als arts, net als hij. Kinderen uit een vorige relatie. Net als hij. Ze maakten goede afspraken, om elkaar toch dagelijks even te horen. Dat was in het begin leuk, een moment waarnaar ze telkens uitkeek. Nu vindt ze het stilaan een opgave. Ze weten vaak niet wat gezegd. Hebben het dan maar over het werk. De kinderen. Bronnen van conversatie die nooit opdrogen, maar waarvan je weet dat ze een emotionele leegte maskeren. En een gevoel van opluchting als de babbel voorbij is. Ook de donderdagavonden verlopen nu vaak zo. Wat eten, hoe langer hoe vaker samen voor de tv, en seks, want dat gaat altijd en is makkelijk. 

Ze betrapt zichzelf erop dat ze regelmatig hengelt naar aandacht. Op Instagram, Facebook. Flirterige conversaties die haar even een goed gevoel geven. Soms best snel intiem zijn. Maar toch ook altijd een gevoel van eenzaamheid, leegte achterlaten. De andere lijkt heel nabij maar is het niet fysiek. Het gaat vaak, beseft ze, over haar fantasie, haar noden, minder over wat er aan de andere kant werkelijk is. 

Als ze eerlijk is, moet ze het toegeven. Ze wil eigenlijk het liefst opnieuw een volwaardige vaste relatie, samenwonen, lief en leed. Maar ze weet niet of ze nog de energie heeft om zo’n puzzel te leggen. Want complex is het altijd. Zijn en mijn kinderen, zijn en mijn huis, de hond en de kat, de levens van de exen. Misschien wil ze vooral rust. Iets wat ze al lang niet ervaren heeft, beseft ze ineens. Toch wil ze hem niet kwijt. 

Maar zou een tweede deelrelatie soelaas brengen, vraagt ze meer aan zichzelf dan aan mij. Ze kan zich voorstellen dat er mensen zijn met drie dagrelaties. Eentje met wie het gezellig eten en praten is, een met wie het goed vrijen is en misschien een derde voor wat er dan nog aan behoeftes uitstaat. Of net dát de onrust niet met zich meebrengt, suggereer ik, het dwingend willen ingevuld zien van al die behoeftes? En of elke relatie geen tekort in zich draagt, elk leven bij uitbreiding? Proberen la condition humaine te veranderen, is daar al ooit een generatie in geslaagd? Lukken misschien niet, antwoordt ze schrander, maar het gevoel dat het mogelijk is, dat is er vandaag wel. De online vrijheden en mogelijkheden die je de illusie geven dat er altijd iemand wenkt met wie je wat kan beleven. En eens je dat kent, het misschien toch best moeilijk is, om in dat ene engagement te blijven. Het potentieel verkennen is zo leuk, voegt ze er glimlachend aan toe. 

Als ik suggereer dat ze dat verkennen misschien nog even nodig heeft, voor zichzelf, als een manier om te ontdekken wie zij is, wat zij graag wil, wat haar rust kan brengen, bevestigt ze dit. Dat ze vermoedt deelrelaties op te zoeken omdat ze onrustig is, en dat het niet de deelrelaties zijn die haar onrustig maken. En dat je onmogelijk kan aarden met die ene als je zelf niet geaard bent. 

Ze voelt zich opgelucht, wat bevrijd van de moraliserende, negatieve manier waarop ze naar haar liefdesleven keek. Bij het buitengaan checkt ze snel Instagram, merk ik. Ze toont me een bericht. Een stuk uit het showbizznieuws, dat Elon Musk en zijn vriendin deels uit elkaar zijn maar wel nog van elkaar houden. Misschien kunnen we het niet meer, kiezen, besluit ze. Misschien zoeken we nog een weg om goed om te gaan met alle mogelijkheden, voeg ik eraan toe.