WARM AANBEVOLEN >> Tweedaagse voor singles die opnieuw willen uitreiken!
20 februari 2024
WARM AANBEVOLEN! Samen met Kathleen Tobback organiseert collega Catherine een tweedaagse voor singles op 22 en 23 maart in Mechelen. Spread the word!
23 oktober 2021 Column
Waarom is onze partner zo anders dan de man of vrouw waar we ooit verliefd op waren? Is verliefdheid misschien een oogziekte, een chemische dolheid van voorbijgaande aard, of heeft deze emotioneel intense periode ook een andere betekenis in onze relatie?
Column voor Het Nieuwsblad
Het klopt volgens hem. Dat mannen willen dat de vrouw waarmee ze beginnen dezelfde blijft. En vrouwen hun man vooral willen veranderen. Tien jaar verder is hij ondertussen, en hij stelt het met spijt vast, hoe ze veranderde in een nagging housewife. Rupsje Nooitgenoeg. Een jongere versie van zijn bazige schoonmoeder. En ja, hij weet dat het grof is, maar hier mag hij toch vrij spreken. Hij kreeg er in die tien jaar ook tien kilo bij, ongevraagd. En als ze er aan dat tempo ook weer afgaan … Hij legt zijn hand op zijn eigen ‘volwassen’ buik. Coronakilo’s, er wordt aan gewerkt, zegt hij lachend. Hij kan voor haar nooit goed doen. Maar vooral, ze snakt naar romantiek, aandacht, attenties. Hij is geen romanticus en zal het nooit worden, zegt hij ferm. Bovendien wil hij zichzelf kunnen zijn, niet haar orders volgen.
Ik vraag naar de start van hun relatie. Ze was wild, leuk. Hij had het eerste contact gelegd, een compliment over haar vlammend gekleurd haar en dito temperament. Ze straalde zo mogelijk nog meer en bracht een chemische kettingreactie op gang die zij aandreef en waarop hij graag meedeinde. Ze was mooi, benen waar hij maar niet genoeg van kon krijgen, ogen die in hem iets losmaakten. Hij voelde zich trots, blij, dat deze vrouw zo overduidelijk voor hem koos. Waar en wanneer dat gevoel veranderd was, tja, nu ik het vroeg, hij had er nog nooit bij stilgestaan. In zijn beleving kwam dat na het zagen, maar zeker weten deed hij het niet. Was het niet normaal dat de gekte van die eerste maanden overging in een soort van orde van de dag? Er moest toch ook gewerkt, gesport en gezorgd worden?
We hebben het over verliefdheid. Hij zegt dat hij ooit ergens las dat je het als een psychotische fase kunt beschouwen. Wat ik tegenspreek. Omdat ik telkens weer merk dat in de geboorte van elke relatie, het DNA van die relatie al vastligt en verliefdheid ons haarscherp toont wat onze diepste behoeftes zijn. Zien en graag gezien worden, erkend worden in onze uniciteit. En als zij bij hem niet meer de vrouw is van toen, dat is omdat hij bij haar niet meer die man is van toen. En omgekeerd. Ze nog altijd die vrouw is en hij die man, maar zij pas straalt als hij dat in haar ziet en zij hem bevestigt als ze zich stralend voelt. En de kilo’s een schild zijn voor al die keren dat hij haar niet ziet, het gezeur een slechte manier om hem toch nog te doen kijken. Wat hij almaar minder doet. Hij begrijpt het. Maar wie zet in zoiets dan de eerste stap richting het aanvuren in plaats van afbreken? Het voelt als een zwaktebod. Alsnog romanticus zijn. Dat ik zijn opvoeding hoor spreken die liefde uiten verwart met sentimentaliteit. Maar ik zeker weet dat je verlangen naar verbinding tonen nooit een zwakte is, maar een krachtige sleutel weg van de machteloosheid die hij nu ervaart.
Het gesprek heeft hem enorm geholpen, zegt hij bij het buitengaan. Hij ziet nu dat het niet over ‘haar’, maar over ‘ons’ gaat. Al weet hij niet of hij dat wel blijvend kan. Die man zijn bij die vrouw, zoals ze toen waren.