Zelfsabotage

Het gaat over de woningprijzen in Gent. Duur, onmenselijk duur. En hun discussies over samenwonen. Zij, 35, in haar huur­appartement buiten de stad. Hij dezelfde leeftijd, co-housing, in diezelfde stad. Maar dat ze er niet uitkomen. Omdat zij er nu toch echt wil voor gaan. Kinderen, settelen, een toekomst. Huren is weggegooid geld. En kopen in de stad is, gezien hun budget, geen optie. Dat hij er ook wel wil voor gaan, maar de stad verlaten kan niet. Vrienden, hobby's, de fiets die hem overal brengt. En na een jaar praten, rondkijken en niet kiezen, komen er ook barsten in hun relatie. De eerste echte ruzie in twee jaar samenzijn. Ze heeft zich geïnformeerd. Thuis, bij de ouders. Lenen bij de bank. En de stad, misschien zou het wel lukken. Ze heeft een huis gezien. Met veel werk aan, maar ook met veel potentieel. Telkens ze erover begint, ziet ze zijn ontwijkende blik. Nu niet, geen tijd, later.

Haar klok tikt, zegt ze, en tegelijkertijd stromen de tranen. Als ze echt eerlijk is, ziet ze dat huis in de stad niet zitten. Ze droomde altijd van het groen. Buiten. Gras, moestuin, boomgaard. Kinderen die mogen zwerven en ontdekken, zonder angst voor verkeer of verkeerd. De nu of nooit ook bij haar. 35 omgerekend naar kloktijd is 5 voor 12. En bij hem rest er nog wat respijt. Bij hem kan het ook de 40 op. Dat werd ook al zo gezegd. Het te dwingende van 'nu'. De ademruimte van 'later'. Het versmacht hem, al die keuzes.

En zij heeft door dat hoe meer druk ze zet, hoe angstiger, versmacht hij zich voelt. En ze dan toch ook twijfelt of hij het echt wel wil. Waarop ik suggereer dat dit misschien niet de echte vraag is: Wil hij kinderen? Maar wel: Wil zij kinderen met hem? Een man van 35 die het leven leidt van een jonge twintiger. Het discours van een starter. 'We zien wel', 'later'. En het is zoals het huis dat ze zag. Veel potentieel, maar ook veel 'werk'. En dat ik het wel vaker ervaar. Hoe het verlangen naar een kind, het leven zoals men het droomde en droomt, elke vorm van rationeel denken onmogelijk maakt. Omdat de angst voor het niet uitkomen van die droom, voor het gemiste, niet-geleefde leven, de enige alarmlamp is die brandt. Waardoor alle andere alarmlampen - zijn gebrek aan echt engagement, zijn niet kiezen, zijn vermijdend gedrag - geen schijn van kans krijgen.

Maar dat ze wel erg belangrijk zijn. Omdat ze een licht werpen op hoe hun en haar leven eruit zal zien. Hij zal het kiezen verder voor zich uitschuiven. Tot zij de stekker eruittrekt. Tot kinderen geen keuzeoptie meer is. Dat blijven in de relatie waarin het enkel gaat over 'potentieel', ook iets zegt over haar angst voor keuzes. Het willen van een gezin met ­iemand die daar niet voor durft te kiezen is een spiegel voor haar eigen angst om die droom te realiseren. We koesteren soms heel hard levensdromen, maar saboteren ze tegelijkertijd vakkundig door te kiezen voor omstandigheden waarin de dromen nooit werkelijkheid kunnen worden. Dat laatste vindt ze erg confronterend. Het maakt haar zelfs boos. Op mij, de boodschapper. En dan op zichzelf. Omdat het echt duidelijk maakt wat ze voorheen buiten zichzelf legde. Ze zal het met hem bespreken, besluit ze. Niet omfloerst en op kousenvoeten. Niet aanvallend of ­angstig. Maar rustig, duidelijk, vanuit haar verlangen dat echt wel een verlangen is. Om niet te leven met een potentieel maar het ook te ­benutten.