24 november 2021 Column Dagblad
Je eigen ding kunnen doen in een relatie. ‘Los’ van de ander. Want het mag niet verstikkend zijn – en we zijn toch niet allemaal Nicole en Hugo, zeker? Nee, we willen ook ons eigen leven en vaak wil de ene nog wat méér vrijheid dan de andere. Vanwaar die ontsnappingsdrang?
Column voor Het Nieuwsblad
Ik weet niet wat ik moet zeggen, had hij geantwoord op haar antwoord, dat ze hem miste. Het was gestart met zijn vraag die er niet echt een was. Dat alles wel goed leek te lopen. Een bericht na weken van stilte en de vaststelling dat het haar nog heel veel deed. Zijn naam op WhatsApp zien verschijnen.
Haar reactie had ze overwogen. Dat het leven goed was. Maar ze hem ook elke dag miste. Een openhartigheid die ze vroeger als zwakte zou ervaren hebben. Al was dat missen er niet de hele tijd, niet het schrijnend zeer van net erna. Dat ze misschien door het te zeggen vooral wou horen dat hij het ook zo ervoer. De leegte die niets of niemand kon opvullen, omdat wat gevuld was en vervulde alleen maar tussen hen bestond, uniek en enig. Ze had ondertussen ontdekt dat je in zo’n relatie een stuk van jezelf achterlaat.
Ik suggereer dat dat stuk er misschien alleen maar was dankzij die andere. De vrouw die ze was bij hem en op die manier alleen bij hem. Ze schakelt terug over op hem, omdat, weet ik, het stilstaan bij het eigen verhaal nog geen ruimte krijgt. Hoe zoiets kon, hoe iemand zoiets kon. Waarom toch.
Het was hij die ooit het eerste bericht stuurde. Zijn bewondering uitte. Hoe betoverend, adembenemend mooi hij haar vond. Hoe intelligent ook. Grappig. Uren hadden ze doorgebracht op WhatsApp, soms tot diep in de nacht. Dronkenmakend was het. Ze had zich intens gelukkig gevoeld. Zich helemaal opengesteld. Alles gegeven wat ze aan liefde en liefelijkheid in zich had. Waar hij het allereerste contact had gelegd, was zij diegene geweest die aanraakte, lichamelijk uiting gaf aan alles wat al enige tijd sluimerend lag te wachten en nu naar buiten mocht komen. Maar al snel, een kwestie van weken, de switch.
Schaarser en telbaar
De eerste begrijpelijke avond dat hij wat anders wou. De speldenprik toen ze hoorde dat anders gewoon rondhangen was. De momenten samen werden schaarser, de berichten telbaar. Ze laat ze lezen. Hij is uitgeput, moet werken, voelt even niets, omdat hij moe is. Het zijn antwoorden die ze niet wil, maar waarop ze liefdevol en begripvol reageert. Hoe kan je nu niet voelen, zucht ze.
Ik geef aan dat er waarschijnlijk wel gevoel is, maar we ons allemaal afsluiten voor gevoelens die we als te moeilijk, te destructief, te vermoeiend ervaren. Ze reageert, reactief, dat dit bij haar echt niet zo is. Ze geleerd heeft uiting te geven aan wat er leeft in haar. Ik keer terug naar zijn berichten van niet voelen, wat die echt met haar deden.
Ze huilt, spontaan en overvloedig. Het raakt een diep verdriet, zegt ze. Het meisje dat zo graag gezien wil worden, daar alles voor wil doen, en zich nu toch opnieuw niet de moeite waard vindt. Ik heb het met haar over je geven in een relatie en het verschil met weggeven. Geven aan het stuur zitten is. Weggeven de andere met je auto laten rijden, verantwoordelijk maken voor jouw rit. Ze heeft dat laatste wel gedaan, bedenkt ze. Een het is allemaal voor jou. En ziet nu ook wat dit bij hem teweeg bracht. Paniek, faalangst, kan of wil ik dit waarmaken. En ik? Het verstikkende gevoel dat ook een sprookje met zich meebrengt, omwille van het vaste, te volgen scenario.
Hij was als gek aan het werken gegaan, vertelt ze. Een klassieke verdovingsstrategie, die ze ooit ook toepaste in haar leven. Ze beseft nu dat waar hij staat, zij ooit stond. Leven vanuit een hoofd (ik weet niet), vanuit angst niet te voldoen aan de verwachting van de andere (wat ik moet antwoorden). Maar zij, vandaag, weigert effectief zichzelf af te snijden van alles wat daaronder leeft aan gevoel, aan emotie en verlangen. Terwijl zijn idee van vrijheid nog altijd gaat over vrij van de ander en in wezen een uiting van faalangst is, een vlucht, betekent het voor haar vrij mét de ander, een uiting van verlangen, behoefte aan verbondenheid. Maar dat verlangen kwam tot op vandaag nog te vaak als een behoeftigheid, een angst voor het niet graag gezien worden, naar buiten. Ze beseft dat het een niet beter is dan het ander, maar gewoon een fase in wat het leven heet.
Ze stuurt een paar dagen later via WhatsApp dat al die inzichten haar enorm helpen om verder te gaan. Maar dat ze ook eerlijk wil zijn. Hem nog even hard mist.