Als je de liefde na tegenslag onverwacht vindt

We kennen elkaar van vroeger. Ergens in de buitenste cirkel van een vriendenkring. En zoals het vandaag wel vaker gaat, wandelen we op een zondagochtend Instagramgewijs bij elkaar binnen. Een grappige reactie op een gepost bericht. Een direct, betekenisvol en openhartig gesprek, eigen aan deze weg, ontdaan van barrières allerhande. Het gaat over single zijn. Herbeginnen met een puzzel genre +1.000 stukken. Alles wat al geschreven is, geleerd, moet of kan niet meer overgedaan worden. Wat je nog wilt en wilt vermijden. Waarvan je droomt, maar ook direct relativeert, wegens te nuchter, te realistisch. En dat het virus toch voor veel allenigheid zorgde. Ze fantastische kinderen, vriendinnen heeft, maar ze vooral toch mannen mist. En ze zich afvraagt waar die zitten. 

Het is een ruime maand later, midden december, als er een foto passeert. Pril liefdesgeluk dat getoond en uitgesproken wordt. Twee paar verliefde ogen. Niet veel later ook een persoonlijk bericht. Op zondagochtend. “Were the Lord closes a door, he opens a window”, schrijft ze, en dat het op zondag al eens mag. Ja, dat ze verliefd is, maar vooral, dat ze haar verhaal graag wil delen, een ervaring haaks op wat er vandaag zo vaak gebeurt. 

Op Tinder zou ze hem honderd procent zeker, echt honderd procent zeker, naar links weggezet hebben. Met een stevige, gemeende swipe. Op het eerste gezicht te veel van wat geweest is, wat ze denkt te kennen. Niet haar type, niet meer. Maar het gebeurde oldskool. De jeugdvriend van een jeugdvriendin, al wat langer alleen. Een niet zo toevallige toevallige eerste ontmoeting op een feestje bij haar. Ze geraken aan de praat, leuk, maar zonder meer. De nee die nog voor de ja een kans krijgt. Maar ook na die nee blijft ze met hem babbelen, het doet er uiteindelijk niet toe, toch? Hij stelt een week later een tentoonstelling voor, ergens verder weg, in Nederland. Ze zegt ja, omdat hij het zo voorkomend doet. 

Hij regelt alles, pikt haar op en zodra ze in de auto zit, voelt ze elke vorm van verweer, elke defensie van zich afglijden. Hij praat, rustig, ze leunt achterover, luistert, geniet. Er hadden files mogen zijn. Het museum had twee verdiepingen meer mogen tellen. Ze wou dat de koffie achteraf nooit op geraakte en de rit terug langer duurde. Ze geeft hem bij het afscheid een beleefde, maar goed gemikte kus, hij rijdt haar bijna omver. Daar stond ze dan, in de miezerige regen, 44 jaar, trillend op haar benen. Het tolde door haar hoofd. Kon ze wat geweest was, achter zich laten? Kon ze wat nu op haar af kwam toelaten? 

Ze bellen de dag erna, ze uit haar twijfel, hij reageert rustig. “You can go with the flow.”Niets moet, had hij eraan toegevoegd, wordt het niets, no harm done, dit hart kan tegen een stootje. Maar je was wel mijn beste date in acht jaar. Hij wint het pleit en ze zijn sinds kort een stel. 

Wat er komt weet ze niet, maar waarom ze het wil delen echt wel. Omdat iemand zoveel meer is dan wat je in een datingprofiel kan omschrijven. Dat je op vrienden mag vertrouwen. Het al eens tegenvalt, maar ook zeker kan meevallen. Zoals het leven. Maar vooral dat het in deze barre tijd wat meer over de liefde mag gaan. Over alle vormen van liefde die op zoveel manieren via zoveel wegen op ons afkomt, maar waarvoor we ons zo weinig, veel te weinig echt openstellen. Ik antwoord haar dat ik het graag deel. Dat ik love stories in al hun diversiteit blijf delen. Altijd weer geloof in de schone, wonderlijke kant van graag zien. Herbeginnen ondanks, overgave, durven, springen. Licht en leven. Een verhaal als een dieprode, glanzende bol voor de groene boom dit jaar.