Goedmaakseks

Tien jaar samen. Dat vierden ze drie maanden geleden. Maar al twee jaar niet meer intiem. Of tenminste, tot voor die drie maanden. Ze beseft dat het ingewikkeld klinkt. Ze houdt van seks, dat wil ze duidelijk stellen. Maar de laatste jaren was het er niet meer. De dochter, het moederschap, emotioneel erg vervullend. Ze had er lang op moeten wachten, op dat moeder worden. Jaren van gedoe, fertiliteitstrajecten. En toen de baby zich aanmeldde, gezond en rozig, was dat het meest vervullende ooit. Al de rest viel in het niets. De zorgvuldig opgebouwde carrière. De nooit gemiste sportlessen. De vele reisjes naar steden overal in de wereld. Ineens was de wereld een roze bubbel waarin alleen zij en zij bestonden. Ze beseft dat het voor hem eenzaam moet geweest zijn. Maar ze sloot zich daar bewust voor af. Al die jaren, al die behandelingen, in en met haar lijf. Hij moest het maar begrijpen, hoe kostbaar dit was en hoe ze hier ten volle voor wilde gaan. Ze wilde zich verliezen in het moederen. Ze vindt het nog altijd even heerlijk, de peuter nu, en alles wat daar komt bij kijken. Ze had het voor geen geld willen missen. En ze kijkt uit naar alles wat nog komt.

Maar dan. Het gesprek op de tiende verjaardag. Dat hij het gehad heeft, hun leven als broer en zus. Dat hij haar en hun dochtertje doodgraag ziet, maar ook een man is, met behoeftes. En dat hij dat lang voor zich uitgeschoven heeft. De dingen die hij zichzelf wijsmaakte. Ze is moe. Het is logisch, het trekt wel bij. Maar hij gelooft dat niet meer. En hij neemt haar niets kwalijk, eist ook niets. Maar hij voelt zich wel almaar slechter. En vaak kijkt hij naar andere vrouwen. Fantaseert, almaar heftiger. Dat is ook de reden waarom hij het deelt. Omdat hij ervan overtuigd is dat daardoor de grens blijft bestaan. De grens die hij niet over wil. Maar het deprimeert hem wel. De gedachte niet of nooit meer te vrijen. Daar kan hij als 45 -jarige onmogelijk mee verder.

Ze had gezwegen. Het eten waarnaar ze zo uitgekeken had, niet meer geproefd. Ineens had ze het gevoeld. De barst in haar roze bubbel. De val van de wolk. En de paniek, het is verloren. Die avond hadden ze gevreeën. Voor het eerst op haar initiatief. Met een ongekende overgave bij zichzelf. Die ze wel bij hem had ervaren toen ze net samen waren en zij nog twijfelde of hij wel de juiste was. Hij had zijn best gedaan, het haar naar haar zin gemaakt. Ze had zich begeerd en gegeerd gevoeld. Nu deed ze hetzelfde. Hem plezieren. Waardoor ze doorhad wat hij toen gevoeld moet hebben. Een kwetsbaarheid, een angst ook, die te maken heeft met onzekerheid. De ander veroveren. Dat dat toch moeilijk te rijmen valt met tien jaar verder, oppert ze. Waarop ik aangeef dat veroveringsseks niet alleen in een startende relatie speelt. Goedmaakseks heeft dezelfde basis: angst als drijfveer. De idee dat de ander misschien niet blijft, dat de relatie niet voor altijd is. Wat zou betekenen dat je alleen verder moet. En 'alleen' lijkt soms aantrekkelijk als vluchtroute, als de ander je verveelt of irriteert of teveel een vanzelfsprekendheid is. Maar de gedachte beangstigt ook als het te concreet wordt. We waarderen vaak maar wat we hebben als het echt bedreigd wordt of erger, als het er niet meer is.

Dat herkent ze. Al is de hoop nog erg levendig. Dat het kan. Of hij zich laat veroveren, vraag ik. Ze bevestigt. De nieuwe lingerie, de wekelijkse babysit, al eens schoenen met hakken. Zijn goedkeurende blik. Of ze het mag vertrouwen. Haar vraag aan mij. Dat we nooit zeker zijn van 'ons', de 'ander'. En dat net dat ons alert houdt. Maar zolang het spel gespeeld wordt, is er hoop en leven.