Jarretelles

Ze vindt het ondenkbaar en benadrukt elke ­lettergreep. Een relatie zonder passionele seks. Blijvend passionele seks. Ze gruwelt. Van de adviezen. Seks op de agenda. Van de realiteit bij velen. Seks op een vaste plek, het echtelijk bed. Zo steriel. Ze wil op onverwachte momenten bespringen en besprongen worden. En vaak. Voelen dat ze leeft. Dat een even sterk libido belangrijk is. Want dat mannen anders verder kijken. Ze wil het niet omschrijven als een plicht, maar vindt dat je toch best weet wat de risico's zijn als de andere hongerig blijft.

Als ik haar zeg dat libido zoals zij het omschrijft - een innerlijke vulkaan die af en toe moet uitbarsten of anders ontploft - niet bestaat, gelooft ze dat moeilijk. Nog moeilijker als ik zeg dat mannen en vrouwen daarin nauwelijks verschillen. We hebben het over lust en verbinding, wat speelt als we verlangen naar die andere. Waarop zij inpikt dat ze het eerste viert, als bevrijde vrouw. Genot, de lust in zijn ogen, dat ook.

Op mijn vraag of er onder dat sterke verlangen een andere behoefte zit, antwoordt ze snel. Dat ze zo is en altijd zo geweest is. Waarop ik mijn vraag anders formuleer. Wat het met haar doet als de seks er niet is. Ik zie verwarring in haar gezicht, een aanzet richting pijn. Ze omschrijft het gevoel als slecht. Verlammend. Dat ze dan alles doet om het niet te voelen. Vrolijkheid acteren. De beste versie van zichzelf, in sexy ­lingerie met jarretelles. Als hij maar … Of ze, als ze die jarretelles aantrekt, echt zin heeft in hem, vraag ik verder. Ze weet het niet, omdat op dat moment wegblijven van dat slechte gevoel alles beheerst. Als hij maar … Dat het mij eerder over geruststelling en verbinding lijkt te gaan, vul ik aan. Dat de lust geacteerd wordt, zoals de rest van het gevolgde scenario, maar ze vooral gezien wil worden, bevestigd in haar waarde als vrouw. Ze knikt, er komen tranen. En de conclusie dat 'veel seks' gaat over bevestigd worden. En 'weinig seks' aanvoelt als een afwijzing. Maar ze blijft worstelen met dat verschil tussen mannen en vrouwen. Omdat de mannen die ze kende toch heel makkelijk ­enkel voor het lustverhaal gingen. Seks om de seks en weg.

Zo was het ook de laatste keer geweest. Na de honeymoon ­periode van altijd en overal, kleine, kritische opmerkingen over haar buik en borsten. Haar bedprestaties ook. De afspraken met andere vrouwen. “Gewone vriendinnen”, zei hij, toen hij haar jaloersheid als kinderlijk weglachte. En hoe hij er ineens de brui aan had gegeven. Op naar het volgende lustverhaal. Waarop ik uitleg dat het over dezelfde angst gaat als bij haar. Dat hij vol overgave aanvankelijk meegolft in het elkaar bevestigen en valideren. Maar zodra lustbeleving ook verbinding dreigt te worden, panikeert hij. Plaatst hij haar op alle mogelijke manieren op afstand. Door haar te kleineren. Door met andere vrouwen af te spreken. Door te vertrekken. Ik zie aan haar lichaamstaal dat het inzicht krachtig binnenkomt. Een grote last die wegvalt. Hoe het nu verder moet, met haar mannenkeuze, vraagt ze zich af. Want echt. Vaak seks. Ze heeft het nodig.