Pijn

Dat ze het eigenlijk nog nooit leuk had gevonden. Dat seks altijd pijn betekende, maar dat ze het hem nog nooit met zoveel woorden had durven zeggen. Ik zie de verslagenheid in zijn ogen, het verdriet bij deze resultaatsrekening van hun seksleven na 17 jaar. Ze kijkt hem aan, mild hetzelfde verdriet spiegelend. En net dit is de reden waarom ze het zolang niet deelde. Het verdriet dat ze nu teweegbrengt. Omdat hij beter verdient. Omdat het uiteindelijk aan haar ligt. Maar het gaat niet meer, ze wil het niet meer. Binnengedrongen worden. Hem in haar.

Ik zie opnieuw zijn gewonde blik, zijn verslagenheid. Maar hij zegt niets, onderbreekt haar niet. De aanvankelijke stroom van verwijten uit onze eerste sessies lijkt opgedroogd, aan beide kanten. Verdriet om wat niet is, heeft ruimte gekregen, waardoor eindelijk ook dit deel – de niet-gedeelde lichamelijkheid – naar buiten komt. Als ik hem vraag wat dit met hem doet, haalt hij een poetsdoekje voor zijn bril boven. Hij maakt zorgvuldig maar gedachteloos de glazen schoon. Hij had altijd gevoeld dat ze niet naar hem verlangde zoals hij naar haar. Maar hij weet het aan zichzelf. Dat hij het niet goed deed, niet aantrekkelijk genoeg was. Haar niet verdiende. De mooiste. Het stemmetje van in het begin: Haar kan je niet krijgen. Een model. En toch zag ze hem staan. Meer nog: ze ging direct in op zijn eerste uitnodiging. Een concert, barokmuziek, waardoor al hun gedeelde interesses en passies zich ontvouwden. Hoe voedend dat was. Maar ook, hoe het in schril contrast stond met wat er in bed gebeurde. Het permanente gevoel van afwijzing, al 17 jaar. En toch was hij het tot op vandaag blijven proberen. Want wat als hij stopte? Zou zij dan elders gezocht hebben? Misschien ervoer zij het trouwens anders. Dus verzoende hij zich met het gemis.

Ze weent op haar beurt. Om de verloren tijd. Hun onvermogen om dit bespreekbaar te maken. De eenzaamheid. Ik heb het met hen over de vicieuze cirkel die pijn bij intimiteit teweegbrengt. De eerste verkramping die leidt naar lijden en zoveel oorzaken kan hebben. Een moeilijke eerste ervaring, een negatief lichaamsbeeld, aangeprate angst, foute pornobeelden op jonge leeftijd, een hypergevoelige, atopische huid. Het resultaat is telkens opnieuw dat seks en pijn een almaar steviger verankerde associatie wordt. Een geautomatiseerde reflex. Een eerste aanraking, zelfs de gedachte eraan, zet haar amandelvormige neuronen in alarm, waardoor het lichaam op slot gaat. En wat volgt genereert een innerlijk gevecht. Willen vluchten en toch blijven om te ondergaan waartegen alles in jou nee zegt.

Ze knikt, dat dit het helemaal is. Als ik zijn blik zie, vervolg ik troostend dat hetzelfde voor hem geldt. Dat de emotionele pijn van de afwijzing van elke vraag om seks een pijnlijke wanhoopsdaad maakt. En ook voor hem daardoor seks een heikele tocht geworden is. Of er gewoon mee stoppen dan de beste keuze is, vraagt hij twijfelend. Dat de gedachte oplucht, antwoordt zij, maar het ook voelt als verliezen. Ze wil het niet omdat hij dat niet wil. En toch zou zij graag ook ervaren hoe het dan wel kan zijn. We zijn alleszins geland, concludeer ik, op het punt waarop er sprake kan zijn van een echt begin. In alle openheid, in volle kwetsbaarheid. Het huiswerk nemen ze opgelucht mee. Voor haar een stukje verkennen van haar lichaam. Voor hem het overlaten van de regie aan haar. En hun suggestie om samen naar de barokmuziek van hun kennismaking te luisteren.