SOS Relatie: het verhaal van Fanny (44) en Mario (45)

Fanny

Ik leerde Mario kennen toen ik 27 was. Ik werkte als IT-consultant, hij was aankoper in het bedrijf waar ik een tijdelijke opdracht had. Ik bewonderde zijn werkkracht en ambitie, vond hem charmant. We trouwden na een jaar en net erna kreeg Mario een aanbod als expat. Ik zag het als een kans die we als koppel moesten grijpen, heb mijn werk opgezegd en ben met hem vertrokken. We woonden de afgelopen 15 jaar op meer dan 10 plaatsen. Als we ergens waren, was Mario nog veel op reis. Toen ik 33 was is Lucie, onze dochter geboren, in een Amerikaans ziekenhuis. Bij de bevalling was hij er niet. Hij zat in Dubai, had een vlucht gemist. Ik relativeerde dat toen, maar voel nu dat al die grote en kleine momenten dat hij er niet was, een bagage vormen die ons huwelijk geen deugd heeft gedaan. Ik denk dat we de afgelopen 16 jaar amper 6 jaar echt samen leefden. Ondertussen zat ik niet stil. Ik bleef werken als consultant, studeerde, stond in voor de zorg van Lucie. Ik leefde jaren uit een koffer. Ik heb op prachtige plaatsen gezeten, maar voelde me er meestal supereenzaam en was ook vaak te moe om ervan te genieten. Seksueel loopt het jaren niet goed tussen ons en dat weegt heel zwaar. Voor ik Mario leerde kennen had ik een drietal relaties. De seks was altijd goed. Ik vind dat belangrijk. Ik voel me maar ten volle gezien, graag gezien als vrouw als er regelmatig gevreeën wordt. Ik ben passioneel van aard, besteed graag aandacht aan mezelf en de andere, verleid graag, doe daar moeite voor, maar kreeg van Mario weinig weerklank. Mario geeft vaak aan moe te zijn en op dit moment wordt er nog om de drie maanden eens gevreeën. Dat voelt dan aan als een verplicht nummer, er spreekt zo weinig echte affectie uit en al helemaal geen intimiteit. Als Mario thuis is, gaat hij vaak vroeg naar bed, om nog wat vakliteratuur door te nemen. Kom ik boven, is hij meestal aan het slapen. Soms maak ik hem ’s nachts wakker, omdat mijn behoefte aan seks dan zo groot is. Soms gaat hij daar op in, vaak niet. Ik verhuis dan al eens naar de logeerkamer, heb een aantal seksspeeltjes en probeer het dan voor mezelf nog wat leuk te maken. Soms lukt dat, maar vaak voel ik het gemis nog sterker op zo een momenten. Recent stonden we op een receptie, waarbij hij vooral bezig was met zakenmensen en er mij een immens gevoel van eenzaamheid overviel. In het naar huis rijden heb ik gezegd dat ik het zo niet meer wil, ik veel kan dragen, maar de lichamelijke intimiteit voor mij essentieel is om verder te kunnen in dit leven met hem. En ik er ook van overtuigd ben dat we hier alleen niet uitkomen.

Mario

Toen ik Fanny leerde kennen was ik al een tijdje single, na een relatie waarin mijn partner mij bedrogen had met een goede vriend. In Fanny zag ik een daadkrachtige vrouw die om kon met mijn ambitie. Ik leg de lat voor mezelf heel hoog, dus ook voor wie samen leeft met mij. Ik verwacht van een partner zelfstandigheid, een drive, en dat heeft Fanny. Alleen wist ik toen nog niet waar die ambitie ons zou leiden. Het is een moeilijker verhaal geworden dan aanvankelijk gedacht. Toen we huwden ving ik van mijn baas al signalen op, over hoe ik alle doorgroeikansen in het bedrijf zou krijgen. Dat het zo een vaart zou lopen had ik niet gedacht. Kort na ons huwelijk vertrokken we naar Moskou voor twee jaar. Ik werk al jaren keihard. We komen ergens aan, ik werk me in, en daarna wordt er ontzettend veel van mij verwacht. Telkens de zaken een beetje vanzelf gaan, word ik overgeplaatst. Fanny klaagde nooit, ook niet toen Lucie er kwam. Ze bouwde ook overal waar wij kwamen een eigen leven uit, zorgde ervoor dat Lucie zich kon integreren. Misschien dat ik daar allemaal wat te weinig aandacht voor had. Nu, wij hebben het materiaal ook heel goed. Eigenlijk moet Fanny niet werken, maar ik heb haar ook nooit iets in de weg gelegd. De laatste jaren klaagt ze al eens over onze relatie, het feit dat ik er weinig ben, maar ook dat ze te weinig aandacht krijgt, de seks niet ok is. Ons seksleven was nooit wild, mijn behoeftes op dat vlak zijn eerder gemiddeld. Het is bovendien zo dat als je al lang samen bent, die dingen wat gaan slabakken. Dat hoor ik ook vaak in mijn omgeving. Bovendien sta ik vaak onder immense stress. Ik vind het wat vreemd, hoe ze nu zegt dat ze zich zo vaak eenzaam voelt, er tussen ons geen intimiteit is. Fanny masseert me af en toe wel, als het niet zo goed gaat, ze is er dan voor mij, waardoor ik toch altijd dacht dat het wel goed zat. Ik weet dat ik soms afwezig ben, maar ik denk dat zij tot op vandaag niet altijd goed snapt onder welke immense druk ik sta. Maar ’s avonds in de zetel kruip ik toch nog wel eens tegen haar aan. Ik las onlangs iets over Esther Perel, dat erotisch verlangen een vorm van afstand vergt, elkaar blijvend verleiden. Ik vrees dat ik met de jaren in Fanny meer en meer een vertrouwenspersoon ben gaan zien, de moeder van Lucie en misschien te weinig oog heb gehad voor haar als partner. Ik zie het misschien ook te veel als ik die voor alles zorg en zij die mij daarin dan ondersteunt door lekker te koken en er voor mij te zijn als ik heel moe en op ben. Maar eerlijk, ze zei er nooit wat van of op een manier dat het voor mij alleszins niet bijzonder duidelijk was. Ik wil via deze stap toch duidelijk maken dat ik haar niet kwijt wil, maar zin in seks komt er uiteraard niet zomaar, op commando.

Hoe het verder ging

Afspreken met Fanny en Mario verloopt vrij moeizaam. Ze lijken gemotiveerd, maar omwille van professionele redenen bij Mario worden afspraken vaak verzet, tot ergernis van Fanny. ‘Zo gaat het in onze relatie altijd. Alles komt altijd voor ‘ons’, ik kom nooit eens op de eerste plaats.’ Mario antwoordt dat dit zo niet is. ‘Ik werk me dagelijks uit de naad, leg je niets op, je hebt de totale vrijheid om te gaan en staan waar je wil, financieel is alles mogelijk. Dat is toch ook zorgen voor ‘wij’?’ Om weg te evolueren van het rekening-denken, ‘kijk eens wat ik doe en wat jij maar doet’, reflecteer ik met hen over hun behoeftes. Daarbij geven beiden aan dat er nog lichamelijk contact is, maar vooral Fanny ervaart dit als niet bevredigend. ‘Als Mario op is van het werk, zoekt hij meestal toenadering. Hij wordt dan graag gestreeld, vindt het fijn een voetmassage te krijgen in de zetel voor TV. Ik geef veel, streel hem dan de hele tijd, krijg zo zin in meer, en dat komt er dan nooit van. Als hij voldaan is, gaat hij naar bed en daar zit ik dan.’ ‘Fanny weet niet hoe moe ik kan zijn. Ik wil in mijn relatie rust vinden, heb dan inderdaad geen behoefte om nog eens te moeten presteren.’ We gaan hierop door en blijkt dat Mario intimiteit associeert met zorg, een beeld dat hij meekreeg in zijn opvoeding. ‘Mijn mama was er altijd voor ons, wij stonden op de eerste plaats.’ En dat Fanny lang hield van het gevoel dat Mario haar nodig heeft. ‘Ik vind het fijn van betekenis te kunnen zijn voor anderen. We hebben samen zijn carrière vorm hebben gegeven.’ Die zorgrelatie, Mario die zich bijna als een kind laat vertroetelen door Fanny, zet beiden ook vast in een rol. Zij is dan altijd de zorggever, hij de verzorgde. ‘Ik heb de hele tijd het gevoel moeder te zijn, maar niet ‘de vrouw’. Het verlangen van Fanny om door te groeien naar een relatie met meer gelijkwaardigheid, ligt dan ook aan de basis van haar vraag naar een andere seksualiteit. ‘Ik wil me begeerd voelen, ervaren dat hij me sexy vindt.’ Dat stuit bij Mario op weerstand. ‘Ik moet al zoveel, mag het thuis nog een beetje aangenaam blijven?’ De daaropvolgende weken probeer ik met hen het patroon te doorbreken door hen de opdracht te geven een avond per week de behoeftes van de andere centraal te stellen. Mario loopt daar op vast, komt niet verder dan eens uit eten gaan. Op haar vraag om haar eens te masseren, zonder daarna te moeten vrijen, weigert hij in te gaan. ‘Het voelt niet natuurlijk aan, zo zie ik Fanny niet.’ Op dat punt in de therapie worden de onderbrekingen almaar langer. Mario heeft een nieuwe opdracht op het werk aanvaardt en verblijft daarvoor veertien dagen per maand elders. Na een paar maanden onderbreking hoor ik Fanny opnieuw. Nadat ze nogmaals een aantal keren aan de alarmbel trok, heeft Mario aangekondigd alleen te willen gaan wonen. Fanny heeft daarop gevraagd om te scheiden, waarin hij toestemde.