SOS Relatie: het verhaal van Valerie (35) en Tine (30)

Valerie

Ik leerde Tine kennen op een groepsreis naar de Kilimanjaro. We waren met 6, een heel intense ervaring die ons direct dicht bij elkaar bracht. Tine en ik hebben een niet zo evidente jeugd gehad. Ik ben opgegroeid bij mijn grootouders. Mijn vader had een ernstig alcoholprobleem, was vaak agressief. Mijn moeder werkte keihard om de eindjes aan elkaar te knopen, maar had daardoor geen tijd voor mij. Ik was goed bij mijn oma en opa, maar heb me vaak eenzaam gevoeld, anders dan de anderen. Kwam daar nog bij dat ik al vroeg doorhad dat ik echt ‘anders’ was. Op mijn 12de werd ik verliefd op een meisje, een overweldigende ervaring die me verwarde. Ik durfde toen uitkomen voor mijn gevoelens, had angst voor de reactie van mijn omgeving. Toen ik 18 was ging ik op kot in Leuven, een bevrijdende ervaring. Eindelijk was ik verlost van de bekrompen mentaliteit van het Kempense dorp waar ik opgroeide. Ik leerde andere lesbiennes kennen, maar was niet uit op een vaste relatie. Ik experimenteerde veel met seksuele contacten, voelde me daardoor goed in mijn vel. Ik leerde zo mezelf te accepteren, mijn geaardheid. Toen kwam ook Marij op mijn pad, we startten een passionele relatie. Zij is veel ouder, gehuwd en nooit van plan geweest om te scheiden. Tot op vandaag zien wij elkaar, een paar keer per jaar, maar elke keer weer is dat een feest. Seksueel klikt het fantastisch tussen ons, er is totale overgave. Samen leven is geen optie en ook geen verlangen, het is alsof we na elke ontmoeting verder kunnen met ons leven. Toen ik Tine leerde kennen, ben ik daar direct open over geweest, ze accepteerde het, ook het feit dat ik Marij niet zou opgeven. Zij deel was van mijn verhaal. Met Tine is de band volledig anders. Onze relatie is ‘klassieker’, wij wilden op dat moment ook gaan voor het huisje/tuintje/kindje verhaal en zijn daar tot op vandaag ook heel gelukkig mee. Tine heeft veel bevestiging nodig, voelt zich vaak onzeker, niet zo goed in haar vel. Ik geef haar die bevestiging, wij kunnen ook over alles praten. Dat kenmerkt onze relatie, een diepe vriendschapsband. Seksueel zit het eveneens goed, maar het is anders dan met Marij. Bij Tine is er meer tederheid, wij knuffelen veel, raken elkaar heel veel aan, maar passie is er niet. Ik vind dat niet erg, maar Tine heeft het er vaak over. Dat ze het erg vindt dat ze mij niet kan geven wat ik nodig heb, ik Marij nodig heb, ze zich vaak maar een halve vrouw voelt daardoor. Het speelt zeker niet de hele tijd een rol, maar ik vind het wel zwaar. Binnenkort heb ik nog eens afgesproken met Marij, Tine weet dat, en dat zit nu al weken in de weg. We hebben allebei schrik dat het onze relatie zal verzieken. Ik heb er al aan gedacht om het contact met Marij te verbreken, maar waarom? We doen toch niets verkeerd?

Tine

Ik durf echt wel te zeggen dat ik Valerie beschouw als de vrouw van mijn leven. Voor mij is uitkomen voor mijn geaardheid, ze beleven, niet simpel geweest en de relatie met Valerie heeft me de kracht gegeven om in mijn omgeving te tonen wie ik ben, mezelf te accepteren ook. Ik kom uit een gezin met vijf meisjes, ik ben de jongste. Mijn zussen hebben allemaal het perfecte parcours gereden, studies, goede job, man en kinderen. Bij mij was het anders. Ik vond nergens mijn plaats, niet thuis, waar het altijd zo vol was en luid, niet op school waar ik me niet aanvaard voelde. In de scouts voelde ik me nog het best. Ik had er voornamelijk vrienden, minder vriendinnen, bij hen voelde ik me veilig en aanvaard. In bomen klimmen, avontuur, de no-nonsense-vriendschap onder mannen heeft me altijd meer gelegen dan wat er tussen meisjes speelt. Dat oeverloos gezeur over hun haar en kleding vond ik zo saai! Toen een jongen uit de scouts verliefd werd op mij en mij zoende, was ik geflatteerd, dat er mij iemand koos boven zo een blond prinsesje. Ik voelde er wel niet zoveel bij en dat is gebleven. Ik ben een jaar samen geweest met hem, maar eigenlijk was dat toch vooral een diepe vriendschap. Hij is nu getrouwd en heeft kinderen. Valerie is de eerste persoon waarop ik echt verliefd ben geworden, op een diepe, overspoelende manier. Ik had het nooit verwacht, het bracht me volledig in de war, ik die voor een vrouw viel. Maar daar op reis wist ik dat ik dit al veel langer wist, maar het altijd voor mezelf ontkend had en er nu geen ontkomen aan was. Wij zijn snel gaan samenwonen en dat ging allemaal als vanzelf. We kunnen over alles praten, vertrouwen elkaar volledig. Marij nam ik er van bij aanvang bij. Ik vond dat ok, omdat ik voelde hoe eerlijk ze er over was, hoe niet-bedreigend dit eigenlijk is voor onze relatie. De dagen dat ze afspraken vond ik nooit leuk, maar rond die tijd was de relatie met Valerie altijd ook nog intenser. Het was en is een tweesnijdend zwaard. Na de geboorte van Lara kreeg ik het moeilijk. Ik zit niet zo goed in mijn vel, ben bijgekomen, heb ook minder zin in seks en dat maakt me angstig. Ik fantaseer nu bijvoorbeeld meer over de seks tussen haar en Marij. Ik wil dan alle details weten, maar die wil ze me niet vertellen, wat me nog onzekerder maakt. Ik zag onlangs via sociale media ook een foto van Marij, ze is alles wat ik niet ben: groot en tenger, ik klein en eerder wat voller. Het hakte er nogmaals in. Het hangt hoe langer hoe meer tussen ons, verpest in mijn beleving veel van wat anders goed was. Ik wil niet van haar eisen dat ze stopt met Marij, maar droom er wel eens van dat die verdwijnt uit ons leven en wij als koppel dan echt gelukkig zullen zijn. Ik weet vandaag eigenlijk niet hoe het verder moet. Ik wil niet ongelukkig zijn, maar kan ook mijn gevoel niet negeren.

Hoe het verder ging

Het contact tussen Tine en Valerie is erg liefdevol. Beiden zijn heel vaardig in introspectie, zijn ook ten volle bereid elk gevoel, alles wat speelt tussen hen, te exploreren. Ondanks die afgestemdheid is het duidelijk dat ze lijden onder de huidige situatie. Valerie heeft het gevoel Tine ongelukkig te maken, nog onzekerder dan ze al is. Tine heeft het gevoel niet dankbaar genoeg te zijn voor alles wat Valerie doet en geeft. ‘Ik ben jaloers en vind dat verschrikkelijk, ik wil en mag dat niet zijn. Valerie ziet me zo graag, is er altijd voor mij, waarom kan ik haar Marij niet gunnen? Dat doet toch nog iets af aan de relatie tussen ons?’ We hebben het over seksuele jaloersheid, wat de betekenis ervan is. Dat het zeker een uiting kan zijn van de eigen onzekerheid, van een nood aan controle over de beschikbaarheid van de andere. ‘Het is niet dat ik Valerie niet vertrouw, het is meer dat ik mezelf niet vertrouw. Ik denk dan de hele tijd dat het normaal is dat ze een relatie zoals met Marij nodig heeft, want ik maar ben wie ik ben.’ Valerie vindt dat heel pijnlijk om te horen. ‘Zo werkt het niet. Marij is geen aanvulling, net zo min als Tine een aanvulling op Marij is. Of dat is toch niet wat ik denk. Ik zie beiden graag, op een andere manier.’ De daaropvolgende sessies gaan we dieper in op alles wat er tussen hen leeft. Ondertussen is de afspraak met Marij uitgesteld, op vraag van Marij wiens man op dat moment onverwacht ernstig ziek is geworden. Kort daarna zet ze zelfs een punt achter de zo lang lopende relatie met Valerie, uit schuldgevoel tegenover haar man die terminaal blijkt te zijn. Dat is een zware klap voor Valerie die individueel in therapie gaat en om die reden de relatietherapie even wil stop zetten. Een paar maanden later zie ik beiden terug. Blijkt dat er in de relatie tussen Valerie en Tine veel veranderd is, maar niet ten goede. Vooral Tine erkent dit. ‘Valerie heeft niet meer de levenskracht van ervoor. Het is alsof ze minder energie heeft voor onze relatie dan toen Marij er ook nog was. Ik dacht dat het alles zou oplossen. Aanvankelijk was ik bijzonder opgelucht, maar de laatste maanden voel ik hoe ongelukkig Valerie is en hoe belangrijk Marij is voor ons als koppel. Ik mis de intimiteit tussen ons en denk dat Valerie die me ten volle kon geven, omdat dat passionele met Marij er ook was.’ Valerie erkent dit. ‘Het is een deel dat ik niet in mijn relatie met Tine wil brengen, het maakt me veel te onrustig. Toch heb ik dit nodig, om evenwichtig met haar te kunnen leven. Haar te kunnen geven wat goed voor ons is als koppel.’ Als Marij korte tijd erna, haar man is intussen overleden, toch voorzichtig opnieuw contact zoekt, zijn Valerie en Tine daar blij mee. Ze zetten de therapie stop en zijn er allebei van overtuigd dat de verhoudingen zoals ze nu zijn, elkaar optimaal in evenwicht houden.